O kobiecie, która Bóg pocalowal w policzek i tak juz zostalo, o Audrey Heburn slow kilka.

Książkę o swojej matce napisał jej straszy syn Sean Heburn Ferrer. Bardzo emocjonalna to książka jest, ale trudno oczekiwać żeby było inaczej jeśli autorem jest osoba silnie z bohaterką książki związana. Bardzo ładnie wydana jest ta pozycja, gruby kredowy papier, przejrzysty druk no i mnóstwo zdjęć. I to właśnie one, te zdjęcia są najciekawsze. Sean Hepburn Ferrer posługuje się słowem pisanym sprawnie, dużo emocji i miłości jest w tej opowieści o kobiecie, która nie tylko była aktorką o niesamowitej urodzie, ale przede wszystkim była cudowną mamą i dobrym człowiekiem. Jednak jest w tym jego pisaniu coś co mnie drażniło podczas czytania. Szczerze powiedziawszy z radością docierałam do stron ze zdjęciami. Nie wiem dlaczego, ale nie przypadł mi ten sposób narracji. Nie, nie męczyłam się podczas czytania, ale też nie weszłam w historię z otwartym sercem (być może jestem nieczułym potworem), nie przeczę wzruszyłam się kilka razy czytając o działalności Audrey w UNICEF, ale czegoś mi w tej książce zabrakło. Czegoś brakło, czegoś było za dużo. Książka pomimo dość dużego formatu czyta się jednak błyskawicznie za jednym posiedzeniem.

Syn opowiadał nie tylko o swojej relacji z mamą, ale także o Audrey relacjach z apodyktyczną matką i nieistniejącej relacji z ojcem, którym mimo wszystko się w jakiś sposób opiekowała do końca jego życia. Nazywała to swoim obowiązkiem, tak ją wychowano. Czcij ojca swego i matkę swoją nawet pomimo krzywd jakie rodzice wyrządzili. Jest we mnie głęboki sprzeciw wobec takiego rozumowania. Przez całe swoje życie Audrey stawiała siebie na samym końcu, najpierw rodzina, świat cały i jak starczy czasu to kilka chwil na siebie. W dorosłym życiu doświadczyła kilku poronień, to także musiało w niej zostawić głęboką ranę. Mocno przeżywała swoje wyjazdy do Krajów Trzeciego Świata, w dzieciństwie sama doświadczyła traumy wojny, głodu i ogromnego strachu, niosła ten emocjonalny bagaż przez całe życie. Po wyprawach do Somalii załamała się, pomimo tego jednak nie przerwała swojej działalności na rzecz dzieci. Wielki podziw i szacunek dla tej cudownej postaci. Mam jednak takie przekonanie, że traumy dzieciństwa i ból spotkań ze skrajnym nieszczęściem dzieci przyczyniły się do rozwoju choroby, nie wypowiedziane trudne emocje wypełniają każdą naszą komórkę, ciało pamięta każde wydarzenie, to dobre i to złe i ciało reaguje, chorobami. Audrey Hepburn zmarła na raka jamy brzusznej.

Zdjęcia, zdjęcia, zdjęcia...

Mała Audrey z mamą.

Kilkuletnia Audrey:)

4-letnia Audrey z tatą. Niedługo potem ojciec opuścił rodzinę.

Dorosła już córka z ojcem. Spotkali się po raz pierwszy po 25 latach.

Audrey nie lubiła siebie. Od dziecka uważała, że jest zbyt chuda i ma za duże stopy w stosunku do reszty ciała.Hmm nie można temu zaprzeczyć, choć zdjęcie niewyraźne, stopy faktycznie nie najmniejsze:) Ja tu widzę przyszły szyk i elegancję Audrey Hepburn:)

Rysunki małej Audrey

Audrey-nastolatka:)

Audrey szczęśliwa mężatka (tu z ojcem Seana Melem Ferrerem)

Audrey szczęśliwa mama- z małym Seanem.

Audrey i Mel z psem i sarenką:)

Ulubione zdjęcie autora książki.

Rodzinka:)

Rodzinka troszkę już starsza.

Audrey z drugim mężem Andreą Dotti

Rodzina powiększona o małego Lucę.

Bracia Sean Ferrer i Luca Dotii

Mama i synowie.

Z ostatnim partnerem na wyprawie z UNICEF

Zdjęcia w książce umieszczone były dużo bardziej drastyczne, ale wybrałam to pozytywne.

Dom w Szwajcarii- w nim zmarła w 1993

Moje ulubione zdjęcie:)

Czy to możliwe żeby tak piękne kobiety po ziemi chodziły?

Tymi słowy syn pożegnał matkę podczas pogrzebu.