O książkach wypłatkach i o tym jak to sama sobie zrobiłam ku-ku:)

Pozdrawiam Was serdecznie z pracy (pisanie rozpoczęłam kilka godzin temu). Nie ma to jak mieć wesoły tydzień w kratkę. Na szczeście jutro wstawać nie muszę:)


Na początek zanim przejdziemy do tytułowego ku-ku z posta przedstawiam książki wypłatki. Jedna z nich jest prezentem imieninowym dla taty (które były 23.04) ale dziś się dopiero spotkamy. Zgadnijcie, która książeczka wywędruje z mojego gościnnego domu do tatowego nie mniej gościnnego książkom domu?

Książeczki zamawiane w Światowym Dniu Książki z 30% rabatem:) Zaoszczędziłam 60zł.

CUDOWNIE WAŻNE: Na programie Comedy Central Family ( u mnie zamiast Vh1, to nie to samo co Comedy Central) codziennie o 16.20 dwa odcinki "CUDOWNYCH LAT"! Właśnie obejrzałam odcinek, w którym Karen obchodzi 18-ste urodziny i jak zwykle się zryczałam. Nie wiem, po którym razie przestanie mnie ten serial tak bardzo wzruszać. Mam nadzieję, że to nie nastąpi nigdy:)
Do tego czyta mój ukochany lektor. Ten sam co czytał "Przystanek Alaska". Cudowne to najlepszejszy, najkochańszy, najmądrzejszy serial świata. Bezapelacyjnie! Rozpoczął się odcinek 46 "Przeprowadzka".

No a teraz przejdźmy do kwestii tytułowego ku-ku:)

Opowiem Wam moi kochani jak to Papryczka w piątek tydzień temu po raz pierwszy w życiu wsiadła do auta (dwa razy siedziałam za kółkiem i jechałam po polnej drodze prosto-no właśnie prosto!). W piątek nadszedł ten dzień wielkopomny. Godzina 18 się zbliżała, jam po pracy czekała na pana instruktora co to się spóźniał. Dziesięć minut, piętnaście. Gorąco, zaczynam się stresować, no ale nic to myślę, pewnie kolega Patryk, który też ma jazdy z panem Czesławem jedzie, może korki. Czekam. Przyjechali i faktycznie Patryk za kółkiem. To była jego 4h (bo pan Czesław po 2h ma lekcję). Koleś normalnie jechał jak stary. Stawał ładnie na pasach, ruszał bez problemu, hamował i ogarniał skrzyżowanie. Szacun! No myślę sobie, zaraz ja zasiąde, to się pan zdziwisz:) No dojechali my,  a pan Czesław wcale nie żartem mówi do Patryka, że zrobimy kilka kółek i JA go odwiozę do domu! Roześmiałam się szczerze zrozumienia w rozbawieniu nie odnajdując. Ok:) 

A takim nie lepiej?

Następnie pan Czesław zostawił mnie z młodym Patrykiem (co to dla niego wszystko jest pikuś) i kazał mu objaśniać mi co i jak z lusterkami, gdzie co się znajduje, że sprzęgło, hamulec, gaz. Ja siędzę jak ta lebiega i myślę sobie: kosmos! Że niby lusterka tak łatwo ustawić? No może jak się wie jak, to i proste. No w końcu ustawione. Ok pan Czesław usadowił się na swoim miejscu, Patryk z tyłu. Obaj panowie myślą, że pojadą, są gotowi do jazdy hihi. Oni jeszcze nie wiedzieli z jakim to ułomkiem mają do czynienia (zresztą ja też nie wiedziałam, że aż z takim). Po którejś próbie (niezbyt licznej) udało mi się ruszyć, jadę, ale nie ogarniam kierownicy, nie czuje jej,  a pan mi każe skręcać. A tu się okazuje, że ja to nie umiem skręcić porządnie. Nie umiem przekładać rąk. Puszczam kierwonicę! Postanowiono mnie nauczyć w trakcie jazdy, ale nie da rady. Jak się skupiam na górnej partii ciała i na czynnościach jakie ręcę mają wykonywać zapominam o nogach i jadę za szybko, ewentualnie nie jadę w ogóle:) Pokazał raz, drugi, na szybko, w czasie rzeczywistym. Ni cholery. Widzę jak człowiekowi Czesławowi ciężko, jaki kontrast stanowię ze wcześniejszym kursantem. Patryk został w aucie, pomimo tego, że wiedział, że my to nigdzie nie pojedziemy. Nie wyganiałam go, bo zapomniałam o nim (teraz myślę, że powinnam wygonić). W końcu zasugerowałam panu żebyśmy jechali, ale żeby to on jechał, a ja będę ogarniać kierownice. Łaskawie pokazał mi jak to się robi bardzo wolno. Dziewczę załapało, umiarkowana radość na pokładzie. Ja żeby samą siebie pocieszyć (bo byłam bliska płaczu, tak mi głupio) sama mówię, że pewnie nie jestem pierwszą, która nie ogarnia kierownicy (myślę naiwnie, że pan nie zaprzeczy), ale pan Czesław zaprzecza i dodaje jeszcze, że właściwie to spotyka się pierwszy raz z taką osobą, której to tyle czasu zajęło. Dziękuje bardzo! 


Czułam się jak totalny debil i ułomek. Było mi tak źle z samą sobą, chyba jak nigdy w życiu! Coś mu tam próbowałam tłumaczyć, ale widzę, że nie ma między nami porozumienia. Przepaść po prostu. Ten męski, sprawny wszystko ogarniający, skoordynowany świat nie koreluje żadną miarą z moim kobiecym światem. Do tego męski świat jest podwojony, bo z tyłu siedzi przecież Patryk. Przypominam sobie o nim w momencie w którym łapie obu panów na porozumiewawczym spojrzeniu. Jest mi wstyd, jest mi głupio, jestem zła, chyba nawet wstyd mi przed samą sobą bardziej niż przed nimi. Wiedziałam, że szału nie będzie, znam siebie i wiem, że ja manualnie nie najlepiej stoję, ale w najczarniejszych scenariuszach nie przypuszczałam, że te pierwsze dwie godziny (no niecałe) będą tak straszne. Do tego nie ogarniam tego co wokół, a koleś mi kazał wycofywać auto, żeby wrócić na prostą. Jednym słowem KOSZMAR! 

To moje autko, którym jechałam (a raczej próbowałam jechać) nie było chyba takie zadowolone:)

Pan Czesław też nie zrobił na mnie dobrego wrażenia. Nie zrobił nic złego, ale czułam, widziałam jego poirytowanie, rozczarowanie w końcu to tylko człowiek i sama myśl o spotkaniu z nim już była bolesna. Bałam się, że w razie czego nie będę miała możliwości zamiany instruktora, bo pani, która też uczy (zapałałam do niej natychmiast sympatią, jak tylko ją zobaczyłam) preferuje poranne pory, wtedy kiedy jestem w pracy, trzeci instruktor szkoli motorki. Tak więc myślę sobie w razie czego klops. 
Jeszcze zanim ja zasiadłam za kółko umówiłam się z nim na poniedziałek (który już był) i na dzisiejszą środę. Z poniedziałku zrezygnowałam od razu jak tylko wysiadłam z auta po tej jeździe (sory, ale wolę jogę i spokojny weekend), środa ze mnie sama zrezygnowała.

Wczoraj nastąpił nagły obrót spraw być może na moją korzyść. Otóż pan Czesław z przyczyn rodzinnych nie może prowadzić lekcji i musi oddać swoich uczniów właśnie  tej pani (pierwsza myśl: pan ze mnie zrezygnował!! taki ze mnie matołek!). Tym sposobem nie mam dziś jazdy! Na samą myśl o dzisiejszym spotkaniu (prosto po pracy) bolał mnie brzuch, więc wiecie, rozumiecie kochani jak bardzo mi ulżyło (tak wiem nie najlepiej to brzmi). Umówiona z panią na piątek na 18. Zobaczymy jak teraz będzie. Cieszy mnie, że pani dała mi wybór ile godzin będę miała jazdę jedną czy dwie. Kolejnych dwóch godzin kręcenia się w kółko bym nie dźwignęła, a póki nie zacznę ogarniać bardziej nigdzie nie pojadę!!:)

Ten mój pierwszy kontakt z autem był takim doświadczeniem, które w ciągu kilku minut zabiło chęć do kolejnych prób, zabrało przekonanie, że jest sens robienia prawka, że w ogóle takie przedsięwzięcie jest w jakikolwiek sposób zasadne. 

Jak już mnie dopadnie stres na myśl o samochodzie, to sobie myśle, że ja nie muszę tego robić, że to nie jest matura, studia, czy praca, gdzie trzeba po prostu, ja nie muszę mieć prawa jazdy, ja mogę zrezygnować. Nie, nie myślcie sobie, że się poddaje, wiem, że to tak brzmi, ale ta właśnie świadomość, że to czy pójdę w to, czy się podejmie jest moim wyborem i nikt mnie do tego zmusić nie może mi bardzo, bardzo pomaga. Bo ja tak zasadniczo nie potrzebuje prawka. Do pracy mam 20 minut marszu, przemieszczam się na rowerze, jak gdzieś muszę pojechać mąż mnie zawozi. Po co mi to? Po co mi późniejszy egzamin, ponoć najtrudniejszy w życiu (już dwie osoby tak go nazwały). Nie, nie poddaje się, tylko  sobie racjonalizuje:) Bo ta decyzja należy tylko i wyłącznie do mnie i mogę zrobić co zechcę. Mogę się zaprzeć i starać się robić prawko, pomimo wszystkich potencjalnych przeszkód, ale mogę się nie zapierać i jak stwierdzę po kilku kolejnych próbach oswojenia stwora typu auto, że to nadal ani trochę nie jest moje, że tego nie czuję zrezygnować, bo po co na drodze kolejny kiepski kierowca stanowiący zagrożenie? Bo co? Bo jak się powiedziało A to trzeba powiedzieć B? A guzik moi drodzy. Przede wszystkim zdrowy rozsądek, i mierzenie sił na naturalne predyspozycję (których nie posiadam) i na możliwości psycho-fizyczne. AAA i na potrzeby hihi nad potrzebami także trzeba się pochylić:)
 Już taki mam system wspierania samej siebie. Może dość pokrętny, ale ważne, że działa:)


Będzie dobrze, będzie dobrze, będzie dobrze...albo niedobrze:)


P.S żeby nie było aż tak dramatycznie i przykro, to wczorajszy dzionek spędziłam w gronie ściśle babskim w miejscowości Niesulice pełnego jezior i lasów. Lubię moje miasto, bo 40 minut drogi autkiem i są wakacje. A wybór kierunków spory:)

Ja się nie kąpałam, bo ja cieniara jestem, ale koleżanka Katarzynka i owszem:) Twarda sztuka.

Pozdrawiam:)