Skrzypek na dachu w Zielonej Górze, wymiana w second handzie, oraz łup nad łupy, czyli z czego bede zajadac posiłki:)

Dzisiejszej nocy zostałam morderczynią stworzenia bożego, które to stworzenie przyjęło postać pająka. Oglądałam sobie spokojnie film na Zone Europie, mąż za ścianą z cichutka pochrapywał, a ja kątem lewego oka przyuważyłam dreptającego środkiem pokoju w stronę odbiornika telewizyjnego pająka. Zasadniczo się pająków nie bojam, ale takich co to mają już zauważalny odwłok i takie grubsze odnóża, to już owszem nie czuje się w ich towarzystwie zbyt dobrze. Te takie z małymi odwłokami, co to mają długie odnóża (nazywam je pajęczakami) mi nie przeszkadzają. Jaki któryś uwiję sobie domek w łazience zostaje mu nadane imię (ostatnio był to Zbigniew) i jakoś koegzystujemy. 

Jego żywot kończy się kiedy przekroczy granice i zasiądzie w miejscu znajdującym się na wysokości moich oczu. Wtedy nasza wspólna koegzystencja się kończy. Bo co innego jak sobie taki Zbigniew wisi wysoko pod sufitem, a co innego jak siedzi nad wanną. O nie! nie. Do widzenia się z panem!:)

Ten wczorajszy nie był pajęczakiem, był rasowym pająkiem z wielką za przeproszeniem dupą i kończynami. Tak więc on zamarł w połowie pokoju i ja zamarłam na łóżku. Przez chwilę chciałam udać, że go nie ma (to bez sensu, bo co jutro?), potem przebiegła mi myśl lekka jak piórko, że może męża obudzę (jeszcze bardziej bez sensu, w dodatku nieludzki to czyn budzić człowieka w środku nocy, bo pająk). Koniec końców na paluszkach wstałam w celu udania się po buta, byle większy! więc but małżonka stał się narzędziem zbrodni. I moi drodzy nie znalazłam w sobie tyle odwagi, żeby stanąć nad nim (nad pająkiem) nie nad butem, pochylić się łuup!. Nie!:(

 Za to wykonałam rzut butem na odległość. Wydawało mi się, że był to rzut wyjątkowo celny. Zostawiłam jeszcze liścik do męża obok tego buta, żeby się bardzo nie dziwił i poszłam spać. 

Rano spóźniony do pracy mąż wtłoczył mnie w rolę tej co to robi półprzytomne, główkowo-napieprzające  kanapki, a sam postanowił zapoznać się z treścią listu. Oczekiwałam z napięciem na werdykt. 

Jest trup, czy nie ma?

Werdykt padł: nie ma ciała! Corpus delicti w postaci buta jest, ale ciała nie ma:(

A więc mi zwiał dziadyga! A taka byłam dumna z rzutu do celu. Przynajmniej nie jestem morderczynią!:)

Noo to teraz padła seria pytań pt: 

-czy pająki wchodzą na łóżka? odpowiedź męża: tak od razu do ucha, 

-czy przechodzą przez drzwi? mąż: nie, przechodzą przez ściany. Bardzo śmieszne! szalenie zabawne!

Rozkręcający się ból głowy przerwał mi te rozważania na temat umiejętności pajęczych, bo albo umrę, albo ponownie zapadnę w sen, co z takim bólem nie będzie  łatwe. Jakoś mi się to udało, obudziłam się z nieco mniejszym bólem ogłowienia, jednak zauważalnym. Ciśnienie? Nie no dziś? Why?

Po mieszkaniu przemieszczam się w butach, w razie gdyby dziki lokator się ujawnił, jednak większość czasu spędzam na rozłożonej wersalce, która jako ta tratwa daję mi schronienie. No ale kiedyś trzeba będzie z niej zejść. Nieprawdaż? 

Ano zejść trzeba będzie niewątpliwie, bo to dziś już! Dziś musical "Skrzypek na dachu" Teatru Żydowskiego będzie mnie bawił i smucił i mam nadzieję zachwycał. Wierze, że co jak co, ale Żydowski Teatr chyba wie co robi?

Chociaż głosy nie są za. Liczne głosy niestety! No nic udam, że o tym nie wiem. W razie czego będę sobie wyobrażać sceny z filmu:)

od kilku godzin w użyciu:)

Wczoraj natomiast nastąpił ciąg dalszy przygody z butami. Poszłam i te felerne buty oddałam. Pieniędzy nie dostałam, ale pani akurat dostała nowy towar i mogłam sobie pechowe kozaki wymienić na wybrane przez siebie towary. Dil uważam za udany. Sami popatrzcie:

Tak naprawdę to poszukiwałam krótkich botków (do kiecki), na zimę to one nie są, ale nie można mieć wszystkiego. Do tego torebka w identycznym kolorze!

plus

Uważam zakup za świetny!:) 

Ale to co zakupiłam chwilę wcześniej w sklepie za starociami (najchętniej wyniosłabym połowę sklepu!), to dopiero moim zdaniem ZAKUP! 

Weszłam tam tylko popatrzeć. Było bezpiecznie, bo na nic mnie tam nie było stać, ani na przecudnej urody gazetownik za 50zł (i tak tanio), ani na okrągły żyrandol, ani na stare radio za 100zł (cudne!). I już miałam wyjść zadowolona, że nic mnie tu nie korci (ten gazetownik!), bo korcić nie ma prawa, aż tu nagle już wychodząc kątem oka (znowu, tak bo ja mam jak mawia Kołaczkowska kąt oka) przyuważyłam talerze malowane. Więc je oglądam i...

pierwszy:

drugi:

coś mi świta, ale jeszcze nie łapie

trzeci:

ajajaj

czwarty:

noooo!

Przechodzę więc na tryb: targowanie i po chwili wychodzę z kompletem zapłaciwszy uprzednio całe 20zł!:)

Całość już w domku:)

Mogę sobie z tych talerzy zjeść kanapkę drżącą ręką, albo sobie powiesić na ścianie, bo one te talerze z malowidłami pana Spitzwega do tego są zdaję się stworzone:)

to chyba nie podróba:)

próba naścienna:)

Bardzo zadowolone z zakupów ze mnie dziewcze jest:) W ogóle nie powinnam wchodzić do miejsc, w których mój biedny portfel byłby zagrożony. Ale powiedzcie odpuścilibyście taki łup?

Z ostatniej chwili:

Od jutra znowu kilka dni fabriken, fabriken! Tym razem pudełka w kształcie kości (w ogóle co za makabryczny pomysł!) Tylko 4 tysiące, więc to tylko na kilka dni. Kasa potrzebna więc idę. Ale tym razem wszystkie nauczone doświadczeniem ustalimy wszystko zanim zasiądziemy do pracy:)

Cieszę się na spotkanie z dziewczętami. Poważnie!

Choć małżon mówi, że to będzie już inna ekipa:( Czyżby moje koleżanki nie poszły w ten układ?

Się jutro zobaczy. No nic uciekam papa