Przyszła jesien, skonczył się sezon...10150 tysięcy kwiatuszków poszło w Polskę i zimne kino odebrało radosc z seansu.:)

Przyszła dziś niezaprzeczalnie do mojego miasta nowa pora roku. Przyszła ładnie,na paluszkach, bez szaleństw i nagłych zawirowań atmosferycznych. Wiem, że do innych regionów kraju wtargnęła bezlitośnie. Do mojego miasta weszła po cichutku tylko temperaturę lekko obniżając i chłodniejszym powietrzem podmuchując. Zrobiła to z klasą pani Jesień:)

 Nie można jej nadejściu jednak zaprzeczyć, choćby nie wiem jak się starała ładnie wkroczyć. Nadszedł czas na płaszczyk jesienny a i sezon grzewczy się zaczął (co mnie cieszy niezmiernie), a sezon rowerowy chyli się ku końcowi, co mnie dla odmiany smuci bardziej niż kiedykolwiek, bowiem przez te ostatnie dwa tygodnie codziennego wspólnego podróżowania do Fabriken, fabriken się zżyłyśmy ja i rowerzyca mocniej niż zwykle! 

Łaskawa była pani Jesień podwójnie, ponieważ z nadejściem czekała do dziś. Nie przyszła wcześniej i przed 8 godzinnym zamknięciem wraz z młoteczkiem mogłam cieszyć się jazdą rowerową ze słońcem na ramieniu i radyjkiem w uszach (to znaczy ze słuchawkami hihi).

A w radyjku Trójeczka. W ostatni dzień w drodze złapał mnie Gotye i jego numer z Kimbrą, na którego punkcie mam obecnie fioła, rano obudziła mnie sama Kimbra, a dzień wcześniej na drodze rowerowej złapało mnie "Always look on the bright side of life" Pythonów. Tak, jak gwizdałam ludzie się dziwnie na mnie patrzyli:)

Droga powrotna należała nieodmiennie do pani Nosowskiej. Numer, od którego rozpoczynałam podróżowanie do domku "Daj spać" napędzał ciało i pojazd dwukołowy w ruch i już będzie mi się kojarzył z jednym tylko czasem i  fragmentem miasta:)

Rowerzyca Pinki wierci się niespokojnie, koszem i kierownicą macha w geście odmowy. Ona wie, że koniec sezonu rowerowego znaczy dla niej przeprowadzkę z pokoju zwanego salonem do pokoju zwanego sypialnią gdzie wlezie za zasłonkę, przytuli niepyszna do roweru męża i tam spędzi nieprzyjazny dla niej czas.

Na początku sezonu umieściłam jej zdjęcie i zrobię to na jego zakończenie. Może jeszcze uda mi się gdzieś nią pojechać, ale złoty czas roweru zamykam na ten rok:(

By się nie smucić zbyt długo przywitajmy jesień godnie...i mumionowo:)

Wraz z nadejściem pani Jesieni nadszedł także czas na zmianę szaty graficznej bloga. Zmiana miała nastąpić w dniu nadejścia kalendarzowej jesieni, ale nie wypadało tak pięknej letniej aury zapeszać.
           

Na trasie do domu, na deptaku mam dwa studyjne kina i wracając w środę z Fabriken, fabriken trafiłam do tego kina, w którym seans rozpoczynał się akurat wtedy kiedy rowerkiem ziuch, ziuch pędziłam. Myślę sobie: a czemuż nie? Jeśli nawet godzina odpowiada i film chciałam zobaczyć, 13zł zakitrane w portfeliku siedzą, to spożytkować je mądrze należy. I poszłam z biegu na:

Dwie kobiety, dwie historie, których losy zaczynają być wspólne. Dwie kobiety, które dzieli z pozoru wszystko- wiek, podejście do życia, doświadczenie odnajdują jednak się i siebie w sobie nawzajem.
 Film wizualnie, estetycznie dobry, ale niektóre rozwiązania fabularne nieco zbyt banalne i schematyczne. 

Zasadniczo nie pozostawił film we mnie śladu. Do tego w kinie było bardzo zimno, co pewnie nie pozostało bez wpływu na mało entuzjastyczny odbiór filmu.

W czwartek zakończyliśmy akcje pudełek-kwiatuszków.W poniedziałek kiedy już dopadł mnie kryzys zupełny, a ręka stukająca młoteczkiem naprawdę odmówiła współpracy mąż mój po przyniesieniu mi frytek, żebym mogła spokojnie je zjeść, a praca nie stanęła w miejscu (naczynia połączone) usiadł na moim stanowisku kwiatuszkowym, a jak wróciłam z pełnym brzuszkiem okazało się, że już nie muszę stukać młoteczkiem, ponieważ małżonek mój zmienił kolejność czynności i stukać już nie trzeba tak mocno i za każdym razem!!:)) Wcześniej była sekwencja:
 dostaje deseczkę, wkładam kwiatuszek, przewracam deseczkę, ściągam ją na dół, następnie zsuwam kwiatuszek na dno i uklepuje go młotkiem. Wystarczyło zmienić kolejność najpierw ściągnąć kwiatuszek na dno, a potem dopiero deskę. Kształt układa się sam!! Dla tych, którzy potrzebują sobie owe czynności zwizualizować odsyłam do: http://czarodziejskagoraksiazek.blogspot.com/2011/09/fabriken-fabriken-troche-bardziej.html (dwa ostatnie zdjęcia należy zamienić)
I ja tak przez ponad tydzień nadwyrężałam rękę prawą tak, że kubka utrzymać nie mogłam i zębów prawidłowym ruchem wymiatającym umyć, a tu wystarczyło tylko zrobić odwrotnie! To mąż nie mógł wcześniej na to wpaść? Żartuje, żartuje cieszę się, że te ostatnie cztery dni były dla mnie dużo lżejsze:) Szczerze miałam wątpliwości czy moja prawa dłoń da radę. Dobrze, że całe biuro musiało nam pomagać bo dzięki temu mogłam popracować z własnym mężem,a w przerwie pójść razem z nim na obiad do pobliskiego barku (niepozornego) na pyszną zupę ogórkową i równie pyszne pierogi ruskie:) Mlask! One naprawdę były pyszne!


W czwartek o 16.30 poszło w Polskę 10150 tysięcy pudełek z chusteczkami z uśmiechniętymi kwiatuszkami na wieczkach. 
Tak wyglądało 10 tysięcy części podstawowej dwa tygodnie wcześniej:

A tak w czwartek dwa tygodnie później w porze obiadowej...

A to ostatni sierotek. Nazwaliśmy go panem Bobkiem:))

W momencie kiedy zaczęliśmy robić ostatnią pięćdziesiątkę z radyjka poleciała piosenka "Kwiaty we włosach potargał wiatr" a my umarliśmy ze śmiechu i kwiatki też:)

Na zakończenie przygody z tysiącami pudełek do chusteczek wręczyłyśmy sobie order przechodni, a że ja miałam z elementem kwiatuszka do czynienia jakieś 10150 tysięcy razy order na własność trafił w moje ręce:)

Oto mój order z kwiatuszka:)

Komuś cieknie z nosa?

Komu chusteczkę komu?

P.S Ni cholery nie wiem dlaczego nie mogę zmienić koloru tytułu tego posta!? I wydaje mi się, że tamten szablon był bardziej czytelny, szczególnie z boku, tam też były ramki:) No nic nie można mieć wszystkiego:)