Postu zbiorczego część druga, czyli o dalszych losach przyszłego kierowcy i o tym co mnie trzyma w pionie kiedy budzik dzwoni o chorej godzinie. Aa i jednak biblioteka!:)

Drugi tydzień chodzenia do pracy na godzinę siódmą rano. Jak mi? Nie jest tak źle, tak jak myślałam, że będzie oczekując z niesmakiem na te letnie miesiące. Każdy wieczór kiedy kładę się o jakieś absolutnie dziwnej dla mnie porze i wstaję o takowej jest  jednak gwałtem na mej sowiej duszy. Póki nic się wieczorem nie dzieję na mieście i nigdzie się nie wybieram jest ok. O 20 po prostu się kąpie (jeśli nie jestem na spacerze) i wybieram aktywność na wieczór: film czy książka? I to dokonywanie wyboru boli najbardziej, bo chciałoby się wszystko. Korzystać z uroków letnich wieczorów (balkon by sprawę załatwił. Może znacie jakiś eliksir na porost balkonów?), obejrzeć jakiś dobry film, albo powgapiać się w ekran tv i jeszcze poczytać. W systemie porannego wstawania się wszystkiego nie da. To dla mnie po tych pracach zmianowych nowe doświadczenie. Właściwie nie narzekam, nie wstaję wcale tak wcześnie jakby można było zakładać. Śpię aż do 6.30 w porywach do 6.40! gdyż ponieważ nie mam imperatywu porannego kąpania się i mycia głowy. Robię to wieczorem dzięki temu kilka minut po wstaniu mogę wsiąść na rower, co zaraz po myciu głowy byłoby ryzykowne. Śniadanka także nie jadam tak wcześnie, wrzucam tylko produkty do torby i szamam już w pracy zazwyczaj w dobrym towarzystwie. Rano wykonuje cztery czynności: 
1) wstaję- zazwyczaj proces pionizacji trwa najdłużej, 
2) myje zęby- 2minuty,  
3) kremuje buzię-to cały mój makijaż, 
4) ubieram się-3 minuty, 
5) wrzucam jedzonko do reklamówki- 1minuta i wychodzę:) 
Do pracy jadę 7 do 10 minut. I już! Fajnie mam nie?


                                   *************

Smakuje teraz Buddenbrooków i od mniej więcej setnej strony czuje, że książka zaczyna mną zawładnywać. Jest to niekłamana rozkosz czytelnicza. W pracy natomiast doświadczam rozkoszy czytelniczej lżejszego kalibru (taki spokój jest po tej trzymiesięcznej zawierusze i co najważniejsze nie ma Bogumiła!), korzystam więc i cieszę się książką Niedźwiedzia. Cieszyć się długo nią nie będę bowiem czyta się ją skandalicznie szybko i przyjemnie (pomimo tego, że Niedźwiecki mistrzem pióra nie jest). Wczoraj rozpoczęłam książki czytanie i już sam fakt, że czytając słuchałam audycji pana Marka w Trójce jest chwilą magiczną, a koincydencja pt: czytam o uwielbieniu Niedźwiedzia do Niemena, a tu pan Czesław akurat leci jest smakowitą sytuacją. Ów fragment sponsorowały słówka: smakować i smakowity. Mniaaam:)


                                       **************

A teraz słów kilka o planach zawieszonych i planach wyjazdowych.

Zawieszenie dotyczy prawka. Czerwiec jakoś niekoniecznie obfitował w jazdy. W połowie miesiąca wysiadła mi lewa noga więc trzeba było z jednego tygodnia zrezygnować, a w drugim zaliczyć tylko jedną jazdę. W następnym natomiast tygodniu rozchorowała się Agnieszka i tak minęły dwa tygodnie. A potem? A potem, czyli kilka dni temu okazało się, że lipiec także nie będzie sprzyjał naszym spotkaniom, bo po pierwsze Agnieszka planuje w tym miesiącu urlop, a przed nim prowadzi zajęcia teoretyczne popołudniowe i czas będzie miała dla mnie dopiero w okolicach godziny 20. Dziękuje bardzo. Ja o 20 to chcę mieć już spokój:) 

 Ale, ale zostaję jeszcze sierpień, a w sierpniu pod koniec o czym za chwilę ja się wybieram na urlop i nie udałoby się nam wyjeździć pozostałych godzin, zapisać się na egzamin, zdać teoretyczny, wrócić i jeszcze wyjeździć te kilkanaście co najmniej dodatkowych godzin przed egzaminem praktycznym. Jest to zwyczajnie fizycznie niemożliwe. Więc zamiast się bawić w cykanie po troszku, w przerwy do mojego powrotu z wakacji jazdy zawieszamy. Dzięki temu na wrzesień pozostaje mi jeszcze 10 błogosławionych zapłaconych w ramach kursu godzin więc jest szansa, że nie zbankrutuje dokupując te dodatkowe. Myślę, że to najlepsze rozwiązanie:)

Fakt, że nikt mnie nie goni, nie jestem zoobligowana żadnymi terminami do kiedy mam to prawko zrobić daję mi swobodę wyboru i swobodę podejmowania dla mnie najlepszych na ten czas decyzji. Może nie jest to ambitne, może powinnam zacisnąć zęby, jeździć półżywa wieczorami, psuć sobie jazdami weekendy, może i byłaby to dorosła postawa, ale PO CO moi kochani? Po co się tak męczyć, kiedy można w miarę fajnie sobie żyć w ten letni, ciepły czas?:)


                                         ***************

No a teraz przejdźmy do najmilszej części (dla mnie rzecz jasna) dzisiejszego posta. Rozpoczynamy odliczanie do naszego wakacyjnego wyjazdu, który się w końcu spełni. W zeszłym roku się nam nie udało, bo pieniędzy nie było i czekaliśmy na rozwiązanie sprawy spadkowej, ale w tym roku nie wyobrażam sobie nie pojechać tam gdzie na nas czekają od roku!

Gibraltarze, Andaluzjo nadchodzimy!!

 Na wyjazd trzeba nam jeszcze poczekać 45 dni.  Wylot 27.08 powrót 10.09. Oficjalna wersja jest taka, że niby potrzebujemy kasy tylko na przelot (fraza tanie linie lotnicze w przypadku lotu bezpośredniego do Malagi jest dość sporym nadużyciem), ale wiadomo, że musimy mieć pieniądze na życie i na podróżowanie po południowej Hiszpanii (w granicach rozsądku).

Wizja podróży trzyma mnie w pionie i daje siły do wstawania i chodzenia do pracy. To jest fantastyczny zastrzyk mocy. Trzeba mieć na co czekać. Traktujemy ten wyjazd jako podróż życia, bo póki co przy naszych zarobkach nie da się odłożyć w przyszłym roku pieniędzy na taki wyjazd. Jedziemy tylko dlatego, że jesteśmy w posiadaniu pieniędzy nam darowanych. Smutna jest ta świadomość, że dwie osoby pracujące mogą sobie pozwolić na wyjazd za granice nie w nagrodę za przepracowany rok, nie dlatego, że udało się im na niego odłożyć...żyjemy jednak w dziwnym kraju. I mam tu na myśli wyjazd w ogóle, o takim wypasionym można sobie co najwyżej pomarzyć.

Ale nic to cieszmy się póki pieniądze są, bo wcale a wcale nie jest ich aż tak strasznie dużo i topnieją w codziennym życiu (dzięki nim dużo milszym) w zastraszającym tempie. Są tacy ludzie i takie zawody, że taką kwotę, nad którą my się tak trzęsiemy zarabia się w kilka miesięcy, lub ba zaledwie w dwa:)

Tak wiem, wiem i czasem mnie ta myśl paraliżuje powodując ucisk w dołku, że powinniśmy te pieniądze zostawić, zamrozić, zapomnieć o nich do czasu aż osiągniemy zdolność kredytową i wtedy z wielkim tadaaaam je wyciągnąć z odmętów zapomnienia i mieć jakiś tam start w historii kredytowej. Mieć za co wyremontować to mieszkanie, którego kupno się nam marzy od lat. (bo przecież stać nas będzie ewentualnie na mocno używane do remontu). Ale póki ja nie mam normalnej umowy szans na kredyt  nie mamy, a i potem zdaję się szału wielkiego i możliwości nie będzie więc mamy dwa wyjścia:

a) jak wspominałam kasę zamrozić i żyć smutno z naszych pensji,  czekać na Godota, nie specjalnie korzystając z uroków życia, nie mieć nowej lodówki i porządnego łóżka, nie bywać, nie jeździć na krótkie wypady i koncerty, nie jeść pyszności na mieście i nie kupować raz w miesiącu aż trzech książek! Żyć tak jak dotychczas i zapewne przez dłuuugi, dłuugi czas (a z kredytem? ZGROZA!) i nie jechać na wakacje. Rany jak bez sensu!

b) kasy nie mrozić, żyć weselej, swobodniej, korzystać z uroków życia, kupić nową lodówkę, porządne łóżko (jeszcze regał na książki mi się marzy), bywać, zaliczyć koncert Pietera Gabriela, jeść pyszności na mieście i kupować aż trzy książki w miesiącu (tak, tak są to książki wypłatki, ale dzięki kasie ze skarpety mogę sobie pozwolić na więcej!). Żyć inaczej niż dotychczas, cieszyć się wolnością z posiadania pieniędzy, nie zastanawiać się nad każdym wydanym groszem, kupić sobie aż trzy szampony firmy Loreal, (bardzo mi służą, a wybór jest duży), zestaw do picia mate dla dwojga i z lekkością odwiedzać np: fryzjera. I co najważniesze w końcu kawałka świata uświadczyć! No to jest sens:)

I to wszystko bez wyrzutów sumienia i nerwowego zaglądania w portfel. ach! I niech mi ktoś powie, że pieniądze szczęścia nie dają! Ależ dają, dają jak najbardziej, bo mieć pieniądze to mieć wolność, i możliwości zwłaszcza jeśli są to pieniądze darowane, nie okupione zawałem serca i nerwicą z przepracowania:)

My mało roztropni, może nawet nie do końca dorośli wybieramy opcję drugą, cieszymy się swobodą finansową TU i TERAZ zamiast jak na dojrzałych ludzi przystało zadbać o PRZYSZŁOŚĆ. Dzieciaki? Może i dzieciaki, ale za to jakie radosne:)

A Wy jak byście postąpili w tej sytuacji? Zaraz, zaraz czy ja naprawdę chcę to wiedzieć? hihi

                                        **************

Wiedziałam, że prędzej czy później pójdę do biblioteki, to się nazywa być w ciągu bibliotecznym. Ot uzależnienie sympatyczne. Ależ mam łupy! Znowu:)

1/2) "Pchli targ" i "Bękart ze Stambułu" Elif Safak-tyle się nasłuchałam dobrego, że jak się pojawiły na półce bibliotecznej wzięłam dwie naraz, w obawie, że zaraz znów pójdą w świat. Słyszałam, że "Czarne mleko" jest najlepszą książką tej autorki, od niej zamierzam rozpocząć literacką przygodę, tylko co jeśli od razu zjem wisienkę na torcie i reszta już nie będzie taka smakowita?
3) "Cafe Muzeum" Robert Makłowicz-uwielbiam faceta.
4) "Gaumardżos!" Anna Dziewit-Meller, Marcin Meller-radocha!
5) "Wiosna 1941" Ida Fink- podpatrzone w Zasiedzisku ufam tym wyborom.
6) "Ojciec.prl" Wojciech Staszewski-jestem bardzo książki ciekawa. Stała sobie spokojnie i czekała na mnie:)
7) "Pensjonat pamięci" Tony Judt- chwalona w Tygodniku Kulturalnym.


Nooo!