Odliczanie zakończone. Urlop uważam za rozpoczęty, ale...

Obrazek ten z Przekroju bodajże z 67 roku dedykuje wszystkim tym, którzy spędzali, bądź spędzać będą urlop/wakacje nad naszym polskim morzem:) Pierwszy raz od lat nie interesuje mnie pogoda na najbliższe dwa tygodnie. Nie ma nerwowego śledzenia prognoz długoterminowych i tych krótkoterminowych. Cóż za komfort nie przejmować się pogodą.

Od dwóch miesięcy żyłam tym wyjazdem. Każdy dzień w pracy rozpoczynałam rytualnie od przesuwania małego kwadracika w kalendarzu. Najpierw były dwa miesiące do urlopu, potem miesiąc, dwa tygodnie, tydzień i już! Lubiłam ten mój pracowy kalendarz, lubiłam odliczać dni do naszej podróży, mijający czas działał na moją korzyść. Od dziś czas będzie leciał dużo szybciej. Każdego dnia wyobrażałam sobie jak będzie wyglądał ten dzień ostatni w pracy. Nie to, żeby mi było źle w pracy. O nie, nie. To bardzo miły czas był. Powodem takiej ekscytacji jest nasz wyjazd za granicę. To pierwsza taka daleka dla nas podróż, pierwszy lot samolotem. Pierwszy urlop od trzech lat. Wielka radość, oczekiwania i nadzieję. 

Od tygodnia czułam, że coś się wydarzy, że wydarzy się coś  takiego, co zaburzy naszą błogość. Nieswoja jakaś taka byłam. Im bliżej wyjazdu, tym mniejsza radość. Myślałam, że to może zwykły stres, ale nie to moje trzecie oko widziało czarne chmury nad nami. No tak też się stało. Dziś po godzinie 15 zadzwonił mąż z informacją, że właśnie przed chwilą dostał do ręki z pracy wypowiedzenie. No czujecie! Dzień przed urlopem. To nieludzkie jest przecież!:( Bez ostrzeżenia, nic. 

Wiedzieliśmy wprawdzie, że to się stanie prędzej czy później. Wiedzieliśmy jaka jest sytuacja firmy, wiedzieliśmy, że mąż nie jest tam niezastąpiony. Mieliśmy jednak nadzieję, że może do końca roku uda się utrzymać posadę. To nie była fajna praca, ani specjalnie dobrze płatna, ale co miesiąc wpływały pieniążki, to był etat, umowa na stałe. Dawało to nam, szczególnie mi złudne poczucie bezpieczeństwa. Przynajmniej jedno z nas miało z definicji w miarę jasną sytuację w pracy. A teraz ja na zastępstwo, a mąż bez pracy. Wiem, że to nie będzie trwało długo. Znam mojego męża i jestem pewna, że szybko znajdzie pracę, albo inaczej rozwiąże kwestie finansowe. Jednak to, co się dzieje teraz na rynku pracy przeraża mnie i powoduje paraliż. Znam męża i wiem też, że będzie mu ciężko się wyluzować i cieszyć wakacjami mając w głowie myśl, że powinien działać, szukać. A ja? A ja to już w ogóle mam mętlik we łbie i kiełbie. 
Ehh. Plan był inny. Po powrocie chcieliśmy zakręcić kurek z pieniędzmi, bo widok cyferek coraz mniejszych zaczął powodować u mnie stres większy niż radość z ich wydawania. Chcieliśmy wyjmować piniądz ze skarpety raz na jakiś czas. Już w tym miesiącu zrezygnowałam z książek wypłatek. Wydatków sierpniowych wystarczy. A teraz? Za miesiąc będziemy mieli tylko moją wypłatę (kwotę dyplomatycznie przemilczę), a kaska, która dotychczas wyciągana była na przyjemności, teraz będzie szła na zwykłe, szare życie. Tak, wiem, wiem prawdziwy dramat byłby wtedy gdyby nie było skarpety. Nie chcę nawet myśleć jak by nasze życie wyglądało z jedną wypłatą na wynajętej chacie! O jery! Dość! Ja już chyba nie chce niczego planować, ani zakładać, bo plany mogą się zmienić w przeciągu trzech minut. Tak, tak mogłoby się wydarzyć coś, co zupełnie by na plany pokrzyżowało, ale MOGŁO SIĘ DO CHOLERY NIE WYDARZAĆ NIC ZŁEGO! No, ale się wydarzyło i trza się z tym jakoś oswoić:)

No to taki wesoły dzień jest za nami. Trochę popłakałam, trochę poudawałam roślinkę i trzeba było zabrać się za pakowanie. Miało być inaczej. Mieliśmy się z radości unosić nad ziemią, krzątać się po domu pośród stosu ubrań, potykać o walizki. Z wizji pozostały jedynie te walizki i stosy ubrań. Tylko jakoś radości brak. To upadek z wysokiej kobyłki, dość bolesny. Jak to powiadają; chcesz rozbawić pana Boga? Opowiedz mu o swoich planach!

Nie chce mi się nawet myśleć, co to będzie za trzy tygodnie. Sam powrót do kraju będzie już szokiem, powrót do pracy i Bogumiła także, ponowne jazdy i do tego jeszcze mąż nie ma gdzie już wracać. Kiepska perspektywa. Brrr, tfu, tfu!

Ale póki co będziemy się bardzo starać cieszyć każdą chwilą, cieszyć się napotkanymi ludźmi, zwłaszcza, że jutro jedziemy już do Wrocławia. Będziemy gościć się u  blogowej koleżanki MAG.

Już się nie mogę doczekać żeby ją wyściskać i poznać jej ledwo co wyklutą miłość. Mogło się stać jeszcze gorzej, zwłaszcza, że od kilku miesięcy dyskutowaliśmy o odejściu męża z pracy, ale wiecie jak to jest. W takim kryzysie i przy tych prognozach na przyszłość,  nierozsądnie jest rezygnować z etatowej pracy. Tak więc praca zrezygnowała z męża. Kto wie może zrobili mu tym zwolnieniem przysługę? Tej wersji się trzymajmy, a Wam durni szefowie, co to ludzi zwalniacie znienacka, w przeddzień urlopu pokazuje soczyste FUCK YOU i powiadam: pocałujcie nas pod ogony, my lecimy oglądać małpy:) 

 Patrz jaki mamy widok-rzekły małpy gibraltarskie:)

Miało być wesoło, miał to być radosny post. Myślałam o tym co Wam optymistycznego napiszę. Wybaczcie to moje marudzenie. Może coś jeszcze zamieszczę z komputera Mag, a potem to nie wiem czy będę miała dostęp do internetu. W  razie jakby co, to do zobaczenia 10.09. Będę za Wami tęsknić pomiędzy tymi wąskimi uliczkami białych miasteczek Andaluzji. Chyba, że wcześniej padniemy na udar słoneczny:)

P.S Dziś skończyłam czytać Tomasza Manna "Buddenbrookowie-dzieje upadku rodziny". Mistrz!:) Smakowałam książkę bite dwa miesiące. Po troszeczku wspierając się innymi lekturami. Rozkosz! Będę tęsknić za Tonią, Christianem, Eryką, małym Janem, Idą i Tomaszem:) Spędziłam w ich towarzystwie trochę czasu.

Pa pa! czas spać. Jutro wprawdzie wolne, ale bez przesadyzmu! Ałć boli mnie od kilku godzin żołądek. Dejm-fak-szit by to!