27 stycznia Międzynarodowym Dniem Pamięci o Ofiarach Holocaustu i dokument "Dzieci Hitlera".

W roku pańskim 2005, dnia 1 listopada uchwolono dzień 27 stycznia MIĘDZYNARODOWYM DNIEM PAMIĘCI O OFIARACH HOLOCAUSTU. Tegoż samego dnia tyle, że 68 lat wcześniej został wyzwolony Obóz Koncentracyjny w Oświęcimiu. 

 17 stycznia 1945 roku odbył się w KL Auschwitz ostatni generalny apel. Według zachowanego raportu więźniarskiego ruchu oporu stanęło do niego łącznie 67 012 więźniarek i więźniów, w tym w obozie Auschwitz I i Auschwitz II - Birkenau 31 894, a w podobozach 35 118 osób.
   W połowie stycznia 1945 roku hitlerowcy przystąpili do ostatecznej ewakuacji oraz likwidacji obozu Auschwitz. Decyzję przyspieszyła wiślańsko-odrzańska ofensywa wojsk radzieckich.
   Rozpoczęły się Marsze Śmierci. Łącznie z KL Auschwitz i podobozów wyprowadzono 58 tysięcy osób. Piesze kolumny docierały głównie do Wodzisławia Śląskiego i Gliwic, skąd otwartymi wagonami transportowano więźniów do obozów w głębi Rzeszy. Esesmani zabijali wszystkich usiłujących zbiec i tych, którzy nie byli w stanie już iść. Podczas akcji zginęło co najmniej 9 tys. więźniów, ale najprawdopodobniej około 15 tysięcy.
   W obozie zostało ponad 9 tysięcy więźniów, w tym około 500 dzieci. Załoga SS uznała ich za nienadających się do pieszej ewakuacji. Wszyscy mieli zostać zgładzeni. Hitlerowcy zdążyli zabić około 700 z nich.
   Od 18 do 27 stycznia na obozowych alejach płonęły stosy akt. W Auschwitz narastało rozprężenie. Esesmani myśleli już tylko, by jak najszybciej opuścić teren i nie zwracali bacznej uwagi na realizację poleceń przez więźniów. Dzięki temu więźniowie zdołali ocalić od spalenia część dokumentacji. Niemcy przystąpili również do niszczenia obiektów obozowych. 20 stycznia wysadzono krematoria II i III, a 26 stycznia krematorium V. 23 stycznia podpalono tak zwaną Kanadę II, czyli kompleks magazynów z mieniem zagrabionym ofiarom. 26 stycznia obóz opuściła już większość esesmanów.
   Więźniowie nie zważając na ostrzeliwujących ich ostatnich wartowników rozpoczęli penetrację magazynów w poszukiwaniu żywności i odzieży. Wielu, którzy próbowali walczyć ze śmiercią głodową, zginęło od kul. Umierali również także, z powodu zjedzenia zbyt dużych ilości żywności. Część więźniów, głównie personelu szpitali obozowych, podjęła próbę samoorganizacji życia obozowego, a zwłaszcza pomocy obłożnie chorym.
   27 stycznia wojska radzieckie wyzwoliły obozy w Oświęcimiu i Brzezince, gdzie znajdowało się wówczas ponad 7 tys. więźniów, w tym 180 małych dzieci, przeważnie ciężko chorych.
   W południe oswobodzili centrum Oświęcimia, a około godziny 15.00, po krótkiej potyczce z wycofującymi się Niemcami, weszli jednocześnie na teren KL Auschwitz i do oddalonego o około 3 km KL Birkenau.
Armia Czerwona wyzwoliła też około pół tysiąca więźniów w kilku podobozach...

ze strony: http://emkom.republika.pl/oboz.html

O Auschwitz-Birkanau pisałam wcześniej:

Auschwitz-Birkenau  

Nie oglądałam dziś tv i nie wiem czy jakiś program został poświęcony tym wydarzeniom. Pewnie w Wiadomościach/Wydarzeniach/Faktach/Panoramie wspomniano. Pewnie tak. 

Ale ja nigdy nie zapomnę obchodów z 2005 roku kiedy to najważniejsze głowy wszystkich państw przyjechały do Oświęcimia by oddać hołd ofiarom. Telewizja Polska transmitowała na żywo całą 4 godzinną (chyba) uroczystość. A my z tatą oglądaliśmy ze ściśniętym sercem, płakaliśmy, wzruszaliśmy...piękne wspomnienie.

KU PAMIĘCI.

*************************************

Przy okazji pragnę Wam w kilku słowach opowiedzieć o dokumencie jaki dane mi było obejrzeć już jakiś czas temu w telewizyjnej Dwójce. A mowa o:

"DZIECI HITLERA"   

Reżyserią tego filmu dokumentalnego zajął się Izraelczyk Chanoch Zevi. Można było film obejrzeć wcześniej w ramach 29 Warszawskiego Festiwalu Filmowego.  

Zevi rozmawia z potomkami (z dziećmi, z wnukami, tymi z linii prostej i tymi o dalszym pokrewieństwie) "współpracowników" Hitlera.  Najszczególniej pochyla się nad wnukiem Rainera Hoessa, z którym przemierza długą drogę aż do samego Oświęcimia. Co wyniknie z tej podróży? 

Miejsce w dokumencie znalazło się także dla syna Hansa Franka Niklasa, który nie chcąc zapomnieć o tym kim był jego ojciec napisał książkę i odwiedza niemieckie szkoły. Dla niego ma to sens głęboko oczyszczający. 

Różnie radzą sobie potomkowie zbrodniarzy z bagażem jaki przyszło im chcąc nie chcąc dźwigać. 

Warto pochylić się nad tym filmem dokumentalnym i może nawet zapłakać. Ja zapłakałam. 

SZALOM!