Lady Day:)

Od jakiegoś czasu zbieram się do napisania tekstu upamiętniającego kolejną rocznicę śmierci Krzysztofa Kieślowskiego. Rocznica przeminęła już kilka dni temu (13.03) a ja nadal w chorobie sił nie mam by zająć się tak ważnym dla mnie wpisem. Mogłabym rzecz jasna napisać trzy zdania, że rocznica była a Kieślowski ważnym reżyserem dla mnie jest ale tak nie chcę. Dlatego napiszę jak się podźwignę z letargu chorobowego na tyle żeby ten tekst był taki jakim go  bym chciała widzieć:)

A teraz żeby przerwać ciszę (bo okazało się, że jednak odwiedzają moje blogowe progi  pewne fajowe Ktosie) napiszę coś krótszego, co aż tak dużego skupienia nie wymaga. Bowiem te szare w mózgu co to działać powinny osłabione chorobą siedzą na kanapie i mówią jedynie eeeeee i yyyyy:)

Wczoraj w nocy obejrzałam, jako że spać nie mogę ( z zagiglanym nosem i glutem w gardle słabo się śpi)  z serii Mistrzowie amerykańskiego jazzu dokument o Billy Holiday zwaną Lady Day.

Piękna kobieta prawda? Nieprzeciętnie utalentowana, cudowny głos...ale żeby nie było tak sielsko anielsko to w życiu lekko nie miała. Rodzice sprowadzili ją na ten nieprzyjazny szczególnie dla czarnoskórych świat stanowczo dla nich dla mamy i taty za wcześnie. Mama małej Ellinore miała lat 13 a tatuś aż 15. Tatuś szybko zorientował się, że bycie tatusiem nie jest  szczególnie dla niego pożądaną rolą społeczną i poszedł sobie w siną dal zostawiając 13 letnią mamusię samą sobie. Nic dobrego nie mogło z tego wyniknąć. W tamtych przebrzydłych czasach nikt nie przejął się małą czarnoskórą dziewczynką.  Kto mógł się nią zaopiekować? Tylko ktoś kto także znalazł się na marginesie społeczeństwa. Bo tak to już jest, że biedni biednym pomagają (czy była to pomoc bezinteresowna szczerze wątpię) Mała Ellinore wychowywała się więc w domach publicznych, miała pewnie i jakąś mamę...burdel mamę. W biografii przyznaję się, do tego, że była ofiarą gwałtu. Dlaczego mnie to nie dziwi?
 Na szczęście znalazła dla siebie oazę w dźwiękach, w muzyce, odnalazła się w swoim głosie. Miała też trochę szczęścia trafiając na muzyków jazzowych tamtej epoki, którzy otworzyli jej drogę do sławy. Czyż coś trzeba wyjaśniać? Don't explain...

Muzyka dawała jej siłę, ale okoliczności okołokoncertowe nie sprzyjały mądrym wyborom. Pozwalała się wykorzystywać, zaczęła szukać wytchnienia w alkoholu i narkotykach, wybierała na swoich partnerów i przyjaciół ludzi niegodnych jej. Nikt jej nie pokazał jak mądrze żyć:( Czy każdy geniusz musi być okupiony cierpieniem? Na szczęście pozostało po niej piękno:

Po utwór Summertime sięgało wielu artystów. Rówieśnicy Billy i jej młodsze koleżanki i koledzy po fachu. Posłuchajcie:

Ella

Najbliższa memu sercu wersja:) Ella i Louis.

Ninka:)

Mistrz Miles:)

Na pół jazzowo G. Gershwin.

deczko psychodelicznie:)

nostalgicznie- Morcheeba

hippisowski letni czas. Równie bliska memu sercu Janis:)

OOO i wyszedł mały przegląd muzyki jazzowej i nie tylko:)

Odnalazłam jeszcze wiele młodszych klonów summertime (między innymi New Kids On The Block hihi) ale tego to już sobie i Wam miłosiernie oszczędzę. A wiecie co jako pierwsze wyświetliło mi się w google po wpisaniu hasła summertime? to:

 "Summertime" - piosenka amerykańskiej wokalistki rhythm and bluesowej Beyoncé Knowles, nagrana z udziałem rapera P. Diddy'ego. Została wydana jako drugi i ostatni singel promujący film The Fighting Temptations, w którym wystąpiła Knowles. Utwór nie pojawia się w filmie, jednak znajduje się na jego oficjalnej ścieżce dźwiękowej. Po raz pierwszy "Summertime" wydany został jako b-side na singlu "Crazy in Love".
Znak czasu?
AAAAłłłłćććć!


 Miłego słuchania:)