Zupa mleczna, pyzy na parze i Irysy, czyli już nigdy nie będzie takiego smaku...:))

Moje dzieciństwo przypadające na lata 80-te smakowało no...może dyplomatycznie przemilczę i opuszczę zasłonę milczenia na tą kwestie:)

Jednak bez względu na to jakie obrzydlistwa kazano nam jeść w przedszkolu (brr) czy w szkolnej w stołówce (nieliczni szczęśliwcy mieli dostęp co obiadów domowych-Ci nie mają aż takich traumatycznych wspomnień), to są to smaki naszego dzieciństwa i my (przynajmniej ja) do nich tęsknimy. Tęsknimy do tych smaków, które choć na sekundkę pozwolą nam się poczuć znowu dzieckiem. Smaki dzieciństwa to takie swoiste wehikuły czasu:)

I ja lubię wsiadać do tego wehikułu, chociaż gdyby mi zaproponowano przejażdżkę pt: "zupa mleczna podawana w przedszkolu" najprawdopodobniej skończyło by się dodatkowym ornamentem na panelach:) Ja w dzieciństwie organicznie nie znosiłam mleka (do dziś nie przepadam). Moja awersja ma swoje początki w głębokim niemowlęctwie, nie przyjmowałam mleka pod żadną postacią, a jeśli nawet udało się rodzicom wtłoczyć ten pożywny napój w mój żołądek, nie gościł on w nim zbyt długo (podobnie zachowywałam się w przedszkolu). Rodzice użyli wobec takiego obrotu spraw małego fortelu, podawali mi mleko w ciemnej butelce po oranżadzie (kiedyś się i z takich butelek piło) i wciskali kit, że to jest kakao, które było jedyną formą mleka, który aprobowałam. Ta niewinna ściema nie cieszyła się skutecznością długo. Ja dziecię zmyślne bądź co bądź, szybko przejrzałam podstęp rodziców. Zemsta było potężna:) Nie lada problem mieli moi rodzice, bowiem we wczesnych latach 80-tych nie było specjalnie dużo alternatyw mogących zastąpić mleko.

Ze szkolnej stołówki najbardziej zapadły mi w pamięci pozytywnie pyzy na parze ze śmietaną i z truskawkami, zupa owocowa i makaron z twarogiem. Uhm pycha!

 A w domu, to mama robiła takie pseudo ciasteczka z płatków owsianych z kakao, robione w piekarniku. To jest ten smak niespełniony maminy:( Pomimo licznych prób nigdy nie smakowały tak samo (są pyszne, ale to ciągle nie to)

Moja babcia cudownie gotowała nigdy nie zapomnę jej gołąbków, bigosu (mój kuzyn nie znosił bigosu, za każdym razem jak był na obiad dziecko natychmiast dostawało bólu głowy, z biegiem lat stało się to rodzinnym rytuałem) i ogórków kiszonych (rany!). Najpiękniejszym jednak smakiem, który kojarzy mi się z babcią , a tym samym z dzieciństwem jest zwykła-niezwykła kasza manna z kakao. Dostawaliśmy ją z kuzynem każdego weekendu na śniadanko. Mniaaam! Niestety nigdy już, podobnie jak owsianych ciasteczek  nie zdarzyło mi się zjeść takiej kaszy mannej. Pomimo licznych prób, niestety:( Kasza manna jak to kasza manna powinna smakować tak samo, kakao, takie prawdziwe (nierozpuszczalne), klasyczne holenderskie. I nie wychodzi! Nie wiem może to tylko ręką babci robione miało ten niepowtarzalny smak, a jeśli tak to już nie uda mi się zjeść tego przysmaku:) A może cukier wtedy był mniej cukrzany, a kakao pomimo takiego samego opakowania (z wiatrakiem) było innym kryzysowym kakaem?

No dobrze zapytacie co ma kasza manna, zupa mleczna wspólnego z tytułowymi Irysami?

Otóż dziś zakupiliśmy w sklepie opakowanie Irysów. Zarzekłam się, że jak nie będą smakowały jak tamte, to ja osobiście je zwrócę oburzona do sklepu, że co to za szmelc i że ja sobie nie życzę, żeby ktoś mnie robił w bambuko:))

Na szczęście nie musiałam ich oddawać, bowiem one Irysy smakują jak tamte! Mniaaam. Mało nie zaczęłam śpiewać piosenki, którą śpiewałam z uporem maniaka mając kilka lat-o choince to było. Niezły wehikuł czasu:)

Cholipka wzruszyłam się!

Jednak jest jedno "ale" w związku z Iryskami- one są zbyt miękkie!

Ja pamiętam takie twarde, takie lekko zmurszałe, takie co to kupione w marcu (bo akurat rzucili) debiutowały dopiero pod choinką piękną jak las...takie były najlepsze!:)))

Wysiadam z wehikułu czasu pt: Iryski, bo mnie zęby bolą:) Przesiadam się do wehikułu czasu ogólno wtedy dostępnego (już się tych smaków nie uświadczy, choćby nie wiem co, bo już znikły z planety Ziemia:)

- napój  w woreczku (zdjęcia nie ma) napój był żółty, barwy niezbyt dobrze się kojarzącej, nazwijmy ją kolorem słomkowym (hihi) najczęściej się nim raczyło nad morzem, w cyrku lub w wesołym miasteczku (było to na pewno trujące, ale za to jakie pyszne!)

- guma Donald (późniejsza guma Turbo, była już na 100% trująca, miała w sobie ponoć związki rakotwórcze-ehh wesołe dzieciństwo!:)) A były jeszcze takie gumy kulki-kolorów była cała gama, a wszystkie smakowały tak samo...wszystkie równie ohydnie:)

To jest niesamowite. Obejrzałam kilkanaście historyjek dostępnych w necie i ja je wszystkie pamiętam:)

-landrynki w kształcie księżyca (pomarańczowe i żółte)

-Są też takie smaki, które są na rynku do dziś, ale ni cholery nie smakują tak samo pomimo takiej samej nazwy. Myślę o i tęsknie za smakiem:

 Vibovit: (oba wyjadane najczęściej lekko brudnawym paluchem  prosto z opakowania-uhm!)

i Visolvit (wolałam go bo był bardziej kwaskowaty)

Czekolada, która czekoladą była tylko teoretycznie, dlatego funkcjonowała pod niewinną nazwą wyrób czekoladopodobny. Pamiętam dokładnie to opakowanie:

Mój tato zbierał przez lata opakowania po czekoladach. Rany jakie tam cuda można było znaleźć!

Już późniejsze wspomnienie. To już chyba początek lat 90-tych objawienie: Hubba Bubba! Rany jak to smakowało! Szkoda, że tak krótko utrzymywał się smak i jaaakie baloony się rooobiłoo z tej gumy!-największe:) Zdarzało mi się wpychać do ust po dwie, trzy sztuki. To dopiero był szaał:)

i kolejne wcielenie:

A pierwszy smak zachodu sam koniec lat 80-tych, wczesne 90-te to puszki. Pierwszy raz wypiłam napój z puszki, a był to Sprite będąc na wakacjach w Augustowie z tatą siedzieliśmy na ławce. On miał Fantę, ja Sprite. To było wydarzenie nie z tej ziemi, czułam się jak bym przekroczyła Rubikon, że oto w tej chwili wchodzę w nowe czasy. Byli tacy co te puszki zbierali i stawiali jak triumfalne puchary na szafie:)

 Potem były cukierki Scitlesy-rany feria smaków:) No i batonik Bounty zbierało się na niego pieniążki, albo podkradało niewielkie sumy (tak, tak podkradało), ale dla tego smaku luksusu człowiek robił różne rzeczy, nawet te nieładne:) Dziś kupiłam sobie także ten batonik.

Jest jednak pewien smak, niezmieniony według mnie jakoś specjalnie. Nieśmiertelny, wieczny... panie i panowie:

A Wy jakie macie smakowe wehikuły czasu?