Dźwięki popołudniowej piosenki- bo piosenka musi posiadać tekst:)

30.08.1971 w Szczecinie przyszła na świat dziewczynka, której dano na imię Kasia. Z tej małej Kasi wyrosła duża Katarzyna Nosowska. Na całe szczęście dla naszego rynku muzycznego i dla nas odbiorców:)

A zaczęło się od tego:

1994

My ówczesne 13, 14- latki chodząc z koleżankami po mieście śpiewałyśmy gromadnie "Eksperyment", "Teksańskiego", a "Zazdrość" najgłośniej. Ehh czasy durne i chmurne:)

Szczerze powiedziawszy nigdy nie szalałam ani za zespołem Hey, ani za solowymi płytami Kasi Nosowskiej, nie chodziłam na koncerty (chyba, że grali na Bachanaliach, albo innych spędach) w każdym bądź razie nie kupowałam biletów. Istniała Nosowska w mojej świadomości, jako jedna z najważniejszych wokalistek w Polsce, posiadam jej płytkę z piosenkami Osieckiej,a mąż wniósł w wianie kilka swoich, znam dużo numerów, niektóre są mi bliskie, ale ogólnie nigdy się w niej (w Kasi i w Heyu) szczególnie nie zasłuchiwałam, aż do płyty "Miłość Uwaga, Ratunku, Pomocy", która to Płyta (przez duże PE) powaliła mnie na kolana.

To było absolutne objawienie, siedziałam na youtubie z tekstami przed nosem i słuchałam, śpiewałam, totalny obłęd. Takiej obsesyji na dźwięki nie doświadczyłam od płyty Lao Che "Powstanie Warszawskie" i w tym samym mniej więcej czasie Marysi Peszek z jej Miastomanią. Szaleństwo. Potem dostałam płytkę od męża i nie wyciągaliśmy jej w ogóle z odtwarzacza. Bo i po co? Następnie dostąpiłam misterium koncertu i zupełnie odleciałam. I tak jest już za każdym razem kiedy zdarzy mi się być na koncercie Heya:) 

Wzrusza mnie kasine: no, dziękujemy bardzo, jej skromność i jakby zawstydzenie. Po tylu latach!:)

Uwielbiam całą płytę Miłość Uwaga..., ale najbardziej chyba Fazę Delta i Chińskiego urzędnika państwowego:

A nie przecież ja najbardziej kocham numer: "Boję się o nas" jakże mogłam zapomnieć!

Teksty na tej płycie to geniusz i maestria słowa! Przed chwilą założyłam mężowskie wielkie słuchafony jak dzwony, co to mi z mej małej głowy spadają, włączyłam płytkę bardzo głośno i jakbym się cofnęła do siebie samej sprzed 1,5 roku. Znów absolutny zachwyt mnie ogarnął. Czasem dobrze zapomnieć o jakiejś płycie, żeby móc do niej powrócić i zatopić się w dźwiękach, w słowach ponownie. Nosowska tak, jak wyśpiewała kilkanaście  lat temu, że piosenka musi posiadać tekst, trzyma się tego do dziś. Alleluja!  Nie ma na tej płycie ani jednej zbędnej nutki, czy zbędnego słowa. Muzyczny absolut!

"Znów wchodzisz we mnie drgawką

A serce więzione w przyciasnej
Klatce żeber - martwieje
Znów ostrzem twardej mowy
Ćwiartuję bezmyślnie, w afekcieTwą wrażliwość - boleśnie"

Do tego niezłe ćwiczenie dykcyjne hihi

"Zagłada kwiatów trwa, koncentracyjny parapet w  domu mam..."

o żesz!

Przed nami nowa płyta, tym razem solowa Kasi. Pierwszy singiel "Nomada" budzi we mnie dość mieszane uczucia. Muzycznie mi pasuje, ale coś mi nie gra w sposobie w jaki Kaśka śpiewa. Ale im częściej słucham (w Trójce), tym bardziej się przekonuję. Jednak na kolana nie padłam. Drugi singiel "Sio" przypomina trochę powrót do korzeni.

Tak więc pani Kasiu na urodzinki:

i torcik naleśnikowy przekazuje telepatycznie:)

Taki torcik pyszniutki popełniłam dziś ja na obiadek. Ale to jest pyszne! Może zdjęcia nie są zbyt atrakcyjne, ale nie o nie przecież chodzi hihi

Torcik naleśnikowy (do ciasta naleśnikowego dodałam natkę pietruszki) z nadzieniem ziemniaczanym, takim jak do pierogów ruskich (ziemniaki, twaróg, cebulka, odrobinka koperku)  a na wierzch sosik z kurkami z pietruszką i koperkiem:)

Moja to robota! Mooja! Mniam, mniam, mniam jak mawia smok Telesfor:)

plusy dania: proste, pyszne, tanie,

minusy dania: bałagan w kuchni, jak po huraganie Irene (dużo naczyń trzeba użyć) i szybkość znikania- zatrważająca!

To ostatnia niedziela Kroniki wypadków miłosnych:))

"Teraz nie pora szukać wymówek, fakt, że skończyło się...to ostatnia niedziela..."

Nie, nie obawiajcie się:) Ja nie mam przed sobą, ani za sobą ostatniej niedzieli, z nikim się nie rozstałam wczoraj, ale z Mieczysławem Foggiem się i owszem rozstać nie mogę. Chodzi, chodzi za mną cały dzionek, a to wszystko przez wczorajszą noc, którą spędziłam w towarzystwie Wicia i Aliny to dla nich została napisana przez Konwickiego, a potem nakręcona przez Wajdę:

Jak myślicie ile razy można oglądać ten sam film? Czy jest jakiś limit? Bo ja już się doliczyć nie mogę ileż to mam seansów za sobą. Tym razem to dzięki Telewizji Polskiej, która krzewi filmową kulturę w późnych porach nocnych mogłam ponownie rozpływać się w obrazach Litwy sprzed 39 roku, tak pięknie opisanej przez Mistrza Konwickiego, a na obraz przełożonej równie pięknie przez Wajdę. To dzięki Konwickiemu i Wajdzie ukochałam sobie piosenkę Fogga. Kojarzy mi się nieodłącznie z obrazem.

"W tamtych czasach Litwa była nieokreślonym obszarem geograficznym, niejasną formacją etniczną, nie zdefiniowaną sferą kulturową. W tamtych czasach Litwa była gwałtowną letnią burzą albo może raczej wnętrzem wygasającego wulkanu, który umierał w ostatnich spazmach. Litwa była wtedy wielkim zachodzącym słońcem, co zostawia po sobie smugi dziwnie pięknych świateł i resztki dogasającej tęczy" - 

Tak wiem, powiecie, że to już było, że już wspominałam nie raz o tym, nie najlepszym w końcu filmie pana Wajdy. No, tak, tak odpowiem. Ale cóż poradzić, że ja ten film po prostu kocham, od dziecka normalnie. Każdy jego element. Kocham muzykę Kilara oddającą klimat ostatnich dni pokoju, ostatnich dni niewinnej miłości. Kocham powolność filmu, nastój nostalgii, tęsknotę za arkadią dzieciństwa, te rozświetlone, pastelowe krajobrazy pełne ciepła, bezpieczne, ale i niepokojące...kocham, w tym filmie absolutnie  każdą postać:

Witka (Piotr Wawrzyńczak), Alinę (Paulina Młynarska), mamę Witka (Krystyna Zachwatowicz), 

Engela (Dariusz Dąbkowski), Gretę (Bernadetta Machała-Krzemińska),  Lowkę (Jarosław Gruda) ,nieznajomego-ducha (Tadeusz Konwicki) a nawet Łomnickiego, który gra króciutki epizodzik pastora Bauma, ale za to jak:) Obsada trafiona w punkt!

W ilości ponownego oglądania tytuł ten chyba wygrywa. Zaraz po nim  plasują  się "Pożegnania" Hasa i "Do widzenia, do jutra" Morgensterna. Te dwa filmy, także mogę chłonąć w nieskończoność!

A dlaczego Fogg? Dlaczego akurat "To ostatnia niedziela"?

Ano dlatego, że utwór ten jest motywem muzycznym, który wygrywa w tle zawsze wtedy, kiedy na ekranie pojawiają się dwie zblazowane, nieszczęśliwe siostry Olimpia i Cecylia, w których postacie wcieliły się wyśmienicie Gabriela Kownacka i Joanna Szczepkowska. Zagrały tak wiarygodnie, że niemalże czułam tą beznadzieję ostatnich dni lata 1939 roku, te ich bezsenne noce i potworną nudę prowincji.

Do wzruszenia doprowadza mnie każdorazowo to pierwsze zakochanie Wicia, ten jego upór, bezkompromisowość. Wszystko, albo nic. Te jego powiedzonka "wszystko będzie dobrze", "teraz już za późno", albo "na dobrą wróżbę..." rzeczywistość czarno-biała. Nie ma odcieni szarości. No ale, czyż nie takie jest pierwsze zakochanie?

No i Alina, obiekt westchnień Wicia. Długo opierająca się, jak to bywa, dla zasady. W końcu powiedziała: może ja już kocham. -na pewno! odpowiedział Witek, bo jak tu mnie nie kochać. I dalej historia potoczyła się klasycznie: pierwsze kochanie, pierwsza miłość cielesna... koniec niewinności...i koniec dotychczasowego świata...wojna.

Przez długi czas, jak byłam młodsza odbierałam scenę nad jeziorem, scenę samobójstwa (ona mu przyniosła truciznę w opłatku, on w pierwszych poziomkach) dosłownie i nie mogłam posklejać sobie w głowie tego, że przecież się otruli a żyją. Jak to? Dopiero potem pojęłam sens tej sceny, jednej z piękniejszych dla mnie w kinematografii. To nic, że trochę ona naiwna, to nic. Już na niej płacze, się uodporniłam chyba. Czy to możliwe, że urok tego filmu kiedyś przestanie na mnie działać? Ja nie chcę!

Tak sobie myślę, że gdyby teraz przyszło mi obejrzeć ten film po raz pierwszy, to nie zrobiłby na mnie aż takiego dużego wrażenia. Właśnie cała moc tego obrazu bierze się z tego, że ten film to dla mnie nostalgia w nostalgii. Bo przecież dla mnie pierwszy kontakt z nim, pierwsze zauroczenie też już jest w krainie nostalgii. Tylko wtedy, będąc młodziutkim dziewczęciem, a właściwie dzieckiem mogłam tak mocno wejść, przeżyć to moje jedno z pierwszych świadomych kontaktów z filmem, jako z dziełem sztuki. Podejrzewam, że w późniejszym czasie, wtedy kiedy już trochę tych filmów się w życiu obejrzało, tak mocno bym tego obrazu nie odebrała. A tak mam niezmywalny sentyment do "Kroniki wypadków miłosnych" i nikt mi tych wzruszeń podczas kolejnego oglądania, ani tego przypominania sobie siebie samej jako dziewczynki z otwartą buzią ze zdziwienia, jako nastolatki kiwającej ze zrozumieniem głową nad losem zakochanych z wielkimi jak grochy łzami na policzkach nie obierze!:))

*************************************************************************************

Mało kto wie, że piosenka "To ostatnia niedziela" z 1936 roku miała swoją wersję rok później w Związku Radzieckim. Zagrała ją orkiestra pod dyrekcją Aleksandra Cfasmana, a tekst, także o niespełnionej miłości napisał poeta Iosif Alwiek.

I inne wykonania tego ponadczasowego tanga:
Taki oto smaczek!

Zamachowski spotyka Gajosa w "Białym" Kieślowskiego. I jak on pięknie gra:)

Gidon Kremer

Magda Navarrete El Ultimo Domingo

i nasze rodzimie: Piotr Fronczewski

Marek Dyjak

i na jazzowo: Jarosław Śmietana

Marysia Sadowska (akurat najmniej mnie przekonuje)

Studio Buffo

Pewnie jeszcze mnóstwo kapel wzięło się za "Tą ostatnią niedzielę". Mnóstwo jest wersji tych regałowych (chociażby Cała góra barwinków), punkowych, czy metalowych, ale jakoś nie jestem w nastroju na takie akurat dźwięki. Pozostanę w bezpiecznym świecie nostalgii:))

Dziękuje za uwagę:)

"Obwód głowy" Włodzimierz Nowak. Ziemie Odzyskane-moja osobista perspektywa.

"Obwód głowy"

Włodzimierz Nowak

Wydawnictwo: Czarne

Wołowiec 2007

stron: 258

Polowałam na Nowaka już od jakiegoś czasu, w końcu udało mi się książkę dopaść. Ostatnio ciągnie mnie w stronę reportażu zarówno w formie książkowej jak i telewizyjnej, czy filmowej. 

"Obwód głowy" to zbiór reportaży, które swoją pierwszą odsłonę miały w Gazecie Wyborczej, której Nowak jest nadal reportem. Ukazywały się one w latach 1997-2006.

Na książkę składa się 12 reportaży. Nowak zabiera czytelnika na pogranicze zachodnie. Pogranicze to kawałek ziemi, ale także ludzie, którym przyszło żyć na tym specyficznym terenie. 

Słowo klucz? Słowo klucz to: słucham, a raczej: wsłuchuje się.

Włodzimierz Nowak spotyka się ze swoimi starszymi i młodszymi rozmówcami i słucha co mają mu do powiedzenia. To wielka sztuka słuchać tak drugiego człowieka, żeby ten zechciał się otworzyć, wielką sztuką jest stworzenie takiej atmosfery bezpieczeństwa i zaufania, żeby ktoś, kto być może nigdy wcześniej nie opowiadał swojej często bardzo bolesnej historii, zechciał podzielić się bólem, żalem z obcym człowiekiem.

 Wielki szacunek  zarówno dla pana Włodzimierza Nowaka, jak i dla współtwórczyni kilku reportaży pani Angeliki Kuźniak. To nazwisko nie było mi obce. Czytałam jej świetną książkę "Marlene", ale nowością było dla mnie to, że fachu reporterskiego uczyła się od mistrza. Na dobre jej to wyszło, bowiem opowieści ubrane w reportaż przy jej współudziale zapadły mi w serce i pamięć najgłębiej.

Książka jest w moim odczuciu nieco nierówna. Reportaże opowiadające czasy nowsze nie zrobiły na mnie większego wrażenia, i nie sądzę, żeby były słabsze w swej istocie. Dla mnie one nie były aż tak bardzo interesujące po prostu. Nie dotknęły duszy. Dobrze mi się je czytało, ale szybko, myślę wyjdą mi z głowy. 

Co innego, te reportaże sięgające głęboko w przeszłość. Bardzo bolesną przeszłość. Już sam tytuł "Obwód głowy"jest mocno wymowny. Jeszcze zanim zaczęłam czytać, nagle w nocy przyszło na mnie olśnienie czego, jakiego zjawiska dotyczy tytuł. To przyszło samo, specjalnie się nad tym nie zastanawiałam. Zrobiło mi się zimno.

Najważniejsze dla mnie w tym zbiorze są 4 historię:

"Serce majkino, serce cerkino", tytułowy "Obwód głowy". Można mieć dwie, trzy matki? Można kochać wszystkie po równo? Historię kobiet, bohaterek obu reportaży świadczą o tym, że można.

"Mój warszawski szał" wspomnienie niemieckiego żołnierza-młodego chłopca walczącego po stronie wroga podczas Powstania Warszawskiego wbija w fotel, odbiera oddech, mrozi krew w żyłach. Kilka razy musiałam książkę odłożyć by wziąć głęboki oddech. Nie przypuszczałam, że po obejrzeniu tylu dokumentów, po przeczytaniu wielu książek dotyczących wydarzeń w Warszawie jeszcze coś mnie tak mocno poruszy. To jest tak realistycznie, a zarazem plastycznie opowiedziane, że drastyczne obrazy same wchodzą pod powieki. I nie miało dla mnie większego znaczenia, że to opowiada właśnie Niemiec, który niejednego Polaka podczas tłumienia Powstania bestialsko zabił. Czasem nawet o tym zapominałam. Mord to mord, zbrodnia to zbrodnia. Momentami nawet mu współczułam. Nikt nie powinien być świadkiem, ani uczestnikiem takich wydarzeń.

Jednak najważniejszy dla mnie jest drugi reportaż w zbiorze "Noc w Wildenhagen". Ma dla mnie on mocno osobisty charakter. Po przeczytaniu go czułam się jakbym dostała w twarz.

Wspomnienie kobiety, mieszkanki miasta Wildenhagen (dziś Lubin) o wieszających się masowo ludziach na wieść o wkroczeniu wojsk Armii Czerwonej sprawiło, że podczas czytania było mi trochę słabo. Wiedziałam, że żołnierze niemieccy ci wyżsi i ci niżsi rangą, na myśl o przegranej i hańbie narodu zbiorowo zabijali swoje rodziny i siebie, to była w ich rozumowaniu kwestia honoru. Nie miałam jednak świadomości, że podobny proceder miał miejsce pośród ludności cywilnej. Nie chcę sobie nawet wyobrażać co musiała czuć matka wieszająca swoje dziecko! BRRR!

O tej książce napisano już tak dużo ostatnimi czasy na różnych blogach, że pozwolicie, że jako mieszkanka Ziem, o których mowa spojrzę na sprawę po swojemu.

Obok Wildenhagen (Lubin) pojawiają się nazwy innych miejscowości, w których odnotowano zbiorowe samobójstwa: Gross Gandern (Gądków Wielki), Klein Kirchbaum (Trześniów), Gorlitz (Górzyca), Betsche (Pszczew), zbiorowe samobójstwa poprzez powieszenie, otrucie, strzał w głowę miały także miejsce w Breslau (Wrocław). 

I tak czytałam o tych wydarzeniach, o kolejnych miejscowościach i czułam, że za chwile się przeniesiemy do mojego miasta. Nie myliłam się, jako ostatnie zostało wymienione miasto  Grunberg, czyli Zielona Góra. 

(nie mam w klawiaturze u umlaut, ani tego ichniego S, wiec wszystkie niemieckie słowa, w których te znaki występują będą napisane z błędem)

"W Grunberg (Zielona Góra) w ciągu czternastu dni po wkroczeniu Rosjan ponad pięćset osób wybrało samobójczą śmierć-piszę ksiądz Georg Gottwald-całe rodziny, mężczyźni, kobiety, dzieci. Lekarze, urzędnicy sądowi, fabrykanci i zamożni obywatele."

Ten sam Georg Gottwald, kiedy Armia Czerwona wkraczała do miasta wyszedł im na spotkanie,  wytłumaczyć, że wojsko niemieckie opuściło już miasto, zostali sami cywile. Nie trzeba miasta zdobywać, niszczyć, palić. Miasto poddało się samo. Dzięki temu posunięciu mieszkam w miejscowości mało zniszczonym. Właściwie w ogóle nie zmienionym.

http://www.gazetalubuska.pl/apps/pbcs.dll/article?

Mieszkam na Ziemiach Odzyskanych i nie raz się zastanawiałam nad tym, po czyjej ja chodzę ziemi. Miasto Grunberg było miastem niemieckim,prowincja Śląsk, okręg administracyjny Legnica, powiat Grunberg in Schlesien znajdowało się spory kawałek od ówczesnych granic Polski. Z przekazów z XVII i XVIII wynika, że ludność nosiła jeszcze polsko brzmiące nazwiska, ale językiem polskim mało kto już się posługiwał. Potem  Grunberg trafił na wieki pod panowanie niemieckie.

 Nadal mi się to w głowie nie mieści jak przeglądam mapy sprzed 1945 roku. I nie dotyczy, to tylko kwestii Ziem Odzyskanych, albo jak mawiał pan Popiołek z serialu "Dom" Ziem Wyzyskanych.

Z miasta niedługo po wkroczeniu Rosjan przesiedlono kilka tysięcy Niemców, na ich miejsce zaczęli przyjeżdżać repatrianci ze wschodu, śląska i wielkopolski. Wędrówka ludów ze wschodu na zachód trwała do lat 70-tych.

http://www.gazetalubuska.pl/apps/pbcs.dll/article?AID=/99999999/ALBUM_ZIELONA_GORA05/70827038

Miasto Grunberg-pocztówki sprzed 1945 roku.

 Patrząc na nie, myślę sobie, że niemieccy Manner i, niemieckie Frauen w strojach z epoki i ich Kinder chodzili, jeździli dorożkami, a potem samochodami praktycznie po tych samych, prawie w ogóle nie zmienionych ulicach. Mieszkali w tych samych domach, w których teraz mieszkają Polacy. I wtedy podczas wojny to nie był teren pod okupacją niemiecką. Tu były Niemcy. Oni tu żyli, mieszkali, kochali i umierali i podobnie jak mieszkańcy kresów wschodnich musieli opuścić miejsce, które uważali za swój dom.

 Nie jest mi ta świadomość obojętna. Nie mam poczucia winy, absolutne nie, ale czasem sobie po prostu myślę.

1914r. Grunbergshohe (Wieża Braniborska) Nie powiewa na niej polska flaga. Oj nie.

1932 r.Stattheatre (do niedawana teatr był w podobnym kształcie, obok widać zakład fryzjerski. Obecnie znajduje się tam jego kolejne wcielenie. Zakład fryzjerski jest w tym miejscu od zawsze.

1929r ul. Bismarckstrase (Chrobrego). To jest ulica, na której stoi mój dom rodzinny. Po lewej stronie na przeciw kamienic stanie 30 lat później blok (lata 60), i ja będę spoglądać, kolejne 40 lat później z okien na identyczne dziś kamienice. 

1902r. ul.Marktplatz

24.06.1930 leci sobie Zeppelinek nad miastem.

1932r ul. Laubengang (Rathaus) Pod Filarami nadal jest apteka.

1921r ul. Niedertorstarse (Żeromskiego)

1900r. Winobranie

1930 r. Rathaus ul. Poststrase, Laubengang (Pod Filarami)

Bethesda Rochrbusch Weg (Szpital na ul. Wazów) Niezmieniony do dziś

1909r. Czy ktoś mi może przetłumaczyć co jest napisane w lewym dolnym rogu?

1911r. Kartka pocztowa 

1935r. Cztery lata przed wojną. Ring (Rynek)

Uwielbiam stare fotografię. Mogę się w nie wgapiać godzinami. Na tej stronie są jeszcze pocztówki z czasów powojennych. Niektóre są mi znajome. Wielką frajdę sprawiło mi lokalizowanie miejsc:)

Wszystkie zdjęcia pochodzą ze strony pana Leszka Krutulskiego:


http://archiwumkrutulskiego.pl/PL/87/Zielona_Gora__Gr_nberg__na_kartach_pocztowych_przed_1
945/

Na tej stronie są także niesamowite zdjęcia ludzi prywatnych. O na przykład takie:

Ciekawe nie?

Bibliotecznego szału ciąg dalszy...atak na filię:)

W poniedziałek obrałam kierunek filia nr 32, ulica Ptasia, minut od mojego domu pięć w porywach do sześciu.

Wcześniej sprawdziłam w systemie komputerowym, że na półkach stoją książeczki, których w głównej bibliotece się nie uświadczy. Wiedziałam, że czekają tam one na mnie. One jeszcze tego nie wiedziały, że po nie przyjdę, ale ja już od piątku się cieszyłam na poniedziałkową wizytę. Nie przypuszczałam, że zwyczajna wyprawa do biblioteki może dostarczyć takich emocji:) Za każdym razem się cieszę na spotkanie z książeczkami, ale teraz czekała mnie podróż na obcy mi teren, tak więc moja ciekawość była większa niż zwykle.

Spisawszy sygnatury (w razie czego) książek, na które zarzuciłam wirtualny haczyk wyruszyłam. Pomieszczenie wielkości 3 pokojowego mieszkania w bloku, 2 komputery, jedna starsza pani i ja. Wlazłam ci ja pomiędzy te półki poczynając od pustawych (jak wszędzie) nowości. I jest pierwszy nieplanowany łup;)

Wyłowiłam wszystkie upatrzone wcześniej książki, tym razem w realu. Policzki zalały mi się kolorem czerwonym z ekscytacji (przecież to tylko biblioteka-spokojnie!). Po wygrzebaniu tych upatrzonych, już krokiem spokojnym udałam się na rekonesans reszty. Krążyłam między półkami. A to weszłam w kącik polski (nieźle, nieźle), a to w biografię (bardzo nieźle). 

Stały tam sobie książeczki spokojnie przez nikogo nietykane, jakby znudzone. Spoglądały na mnie grzbietami, jakby mówiły:
"e no weź mnie co? Ej no przeczytaj mnie, moja bliźniacza siostra z głównej bywa na salonach większych i mniejszych, i ja bym chciała zobaczyć kawałek innego, niż ta moja półka świata"
. Rany jak one patrzyły. I książka-cegła "Noce i dnie mojego życia" pana Antczaka tak na mnie patrzyła. Obiecałam jej, że po nią wrócę. A po wczorajszym nocnym seansie Nocy i dni w dwóch częściach wrócę po nią tym chętniej. Po raz kolejny podczas oglądania miałam chęć nakopać Barbarze Niechic za te jej wieczne fochy, za jej Boguuumił, Boguumił, a potem Tooomaszek, Tooomaszek, i spłakałam się jak Bogumił odchodził z Serbinowa, a potem dalej na tamten świat. 

Oj ale ja nie o tym chyba mówiłam nie? Wracam do biblioteki zatem.

Krążę, krążę ciężko mi z tym niesfornym stosem na rękach, odkładam go więc na boczek i już swobodnie buszuje tu i tam, tam i tu. Niedługo w  spokoju się kręcę po książkowym przybytku kultury, bo już wchodzą ludzie, więc ja co rusz nerwowo spoglądam w kącik, w którym pozostawiłam książki. Tak się nie da myślę i biegnę po nie zanim ktoś się na nie połasi. Wprawdzie ci co weszli nie wyglądają na takich, ale NIGDY NIE WIADOMO!:)

Minęło jedne słodkie pół godziny i drugie, ciężar wykręca mi ręce, w żołądku kiszki marsza grają, za chwil parę audycja Stelmacha z Męskim Graniem w roli głównej, trzeba zmykać.

Tak więc z siedmioma (jedna więcej niż w regulaminie stoi) wyszłam z biblioteki w piękny słoneczny parczek. Szło się mozolnie i dość niewygodnie się zakupy robiło w sklepie, ale co tam, co taaam! Taki ciężar słodki mogę sobie dźwigać choćby codziennie:)

Siedzą sobie na poduszce:

Od góry:

1) "To co zostaje" Glen Duncan. Słyszałam dużo dobrego o tej serii. Czytałam "Czarny domek" Stanislava Komarka,

2) "Mapa miłości" Ahdaf Soueif

3) "Białe zeszyty" Sonia Raduńska-już dawno chciałam ją przeczytać, ale w głównej nigdy jej nie spotkałam, pomimo, że widnieje w komputerze. Bardzo zapracowana książka, krąży i krąży:)

4) "Ta, którą nigdy nie byłam" Majgull Axelsson- największy łup z tego stosiku. Pani jak jej powiedziałam, że książka jest tak oblegana, że w zasadzie wiecznie niedostępna, zrobiła tylko wielkie oczy, które mówiły: taaak? A tu stała sobie bezpieczne na samym dole, na malutkiej półce z literaturą skandynawską. Ratowałam ją od niebytu na klęczkach:) I co najważniejsze nie jest to jedyna spokojnie stojąca książka tej autorki:) Nie martwi mnie to ani trochę;)

5) "Ostatnie fado" Iwona Słabuszewska-Krauze- jedyna nowość.

Wymiotłam książki całą serią miotłą:))

Ale i tak najbardziej mnie cieszy:

Leży sobie Śniadanie u Tiffany'ego wraz z Harfą traw na zielonej podusi. Niedostępna nigdzie indziej. Co ja się jej naszukałam!

No i łup zupełnie niespodziany. Nie mogłam przejść obojętnie obok takiego cudeńka. Może jestem pierwszą czytelniczką, albo w ogóle pierwszym czytelnikiem, który tę książkę, przecudnie wydaną zabrał ze sobą? kto wie? Oto ona panie, panowie:

"Pamiątkowe rupiecie, przyjaciele i sny" Anna Bikont, Joanna Szczęsna.

No w amok jakiś wpadłam chyba nieokiełznany. Tu siedem nowych, w domu jeszcze dwie ze starego sortu książki do przeczytania. Cztery czekają na oddanie i znając siebie jak już wejdę do głównej to przecież nie wyjdę z pustymi rękoma. Musi być równowaga w przyrodzie. Oddaje to i zabieram następne:) 

No czy ja jestem poważna?!:) Kiedy ja to przeczytam! kiedy? 

A i jeszcze ocaliłam od zagłady dwie książki. Leżały sobie przy wejściu do biblioteki. Można było sobie je zabrać. Wprawdzie nie było za bardzo z czego wybierać, ale dla chcącego nic trudnego:

Dwa fajne rodzime chłopaki. Dygata mam w całości, ale co tam;)

O bibliotecznych rozterkach pisałam także w początkach bloga, to taki zagadko-post, kto ma chęć na zgadywankę a jeszcze tam nie zaglądał zapraszam:)

http://czarodziejskagoraksiazek.blogspot.com/2011/03/mnogosc-swiatow-w-bibliotece.html

Proza gęsta jak gaszcz, w który warto dac sie wciągnąc, czyli "Ludwig" Davida Albahari

To nie było moje pierwsze spotkanie z Davidem Albahari. Wcześniej przeczytałam jego książkę "Mamidło", która zrobiła na mnie kilka lat temu duże wrażenie. Z tym większą radością i oczekiwaniem zabrałam Ludwiga ze sobą do domu z bibliotecznej półki. Dopiero siedząc na własnej kanapie, przyjrzałam się książce bliżej i zauważyłam, że nie ma ona rozdziałów, ani nawet akapitów!

 Przeraziłam się. W tym przestraszeniu zupełnie zapomniałam, że "Mamidło" miało taką samą formę i nie stanowiło to dla mnie najmniejszego problemu:) Nie pomna wcześniejszego pozytywnego doświadczenia nie byłam pewna czy dam radę książkę przeczytać. Nie potrafię kończyć czytania gdziekolwiek. Źle się z tym czuje.

 I nawet podjęłam decyzję, że odpuszczam, ale ręce same wędrowały w stronę książki. Czułam do niej niepowstrzymany pociąg, niemalże organiczny! Postanowiłam zaufać intuicji i dać Ludwigowi szansę. Późną bardzo nocą książkę otworzyłam z myślą: zobaczę, czy wejdę w nią, zobaczę jak się czyta... (tak, to jest jedyny plus bezrobocia skorelowanego z byciem skrajną sową, że czytać można w czasie kiedy przykładni obywatele karnie śpią)

No i weszłam, w słowa, zdania po pas. Wciągnęło mnie natychmiast. Czułam się jak koń Artax wciągany przez bagno z "Niekończącej się opowieści". Byłam zupełnie bezradna wobec mijającego czasu, wobec zbliżającego się świtu i wobec zamykających się oczu. Musiałam czytanie przerwać. Zrobiłam to z wielkim bólem i z Ludwigiem w głowie udałam się na spoczynek. Gdyby nie tak późna, albo tak wczesna pora (jak kto woli), nie wyszłabym z powieści do ostatniej strony. Wciąga, bowiem jak narkotyk:)

Z drżącymi rękoma i zachłannym wzrokiem dnia następnego wróciłam do książki. Obstawiłam się jedzeniem i piciem. Wiedziałam, że przez najbliższe dwie godziny będę pomieszkiwać w zupełnie innym świecie. W świecie, w którym atmosfera jest gęsta jak gąszcz, w którym język oplata jak bluszcz i nie wypuszcza.

Znikłam dla świata na te dwie cudowne godziny. Nie można było do mnie nic mówić, o nic pytać.

Zazwyczaj czytaniu towarzyszy mi muzyka, niezobowiązująca muzyka. Świetnie sprawdza się Oldfield, czy Smolik, którego miałam zamiar cichutko sobie puścić jako tło. Ale nie tym razem. Tym razem nie byłam w stanie słuchać niczego co znam, rozpraszałam się natychmiast. A podczas gryzienia, przeżuwania takiej literatury (w dodatku bez akapitów), bardzo łatwo wyjść z czytania. A to bolesne jest. W sukurs przyszli mi panowie Bach, Mozart i inni. Składanka z muzyką poważną idealnie się sprawdziła. Zagłuszała zbędne rozpraszające dźwięki, domu, klatki i osiedla, jednocześnie nie zagłuszając mojego toku czytania. Książki tej nie da się ot tak sobie odłożyć  w celu udania się do toalety, czy zalania ostygającą wodą zielonej herbaty. Samemu trzeba wyznaczyć sobie moment wyjścia na chwilę ze zdań, najbardziej dogodny. Gorzej, że tam nie ma dogodnych momentów. Zdania się ciągną, splatają jak sznureczki. Wchodzą niepostrzeżenie w następne. Nie żeby było ich na stronie aż tak dużo. Oj nie. W żadnym razie. Na jednej stronie znajdowały się zazwyczaj po dwa zdania, ale za to jakie! Zdanie wielokrotnie i wielokrotnie złożone. Cu-do-wny potok słów. Jeśli lubisz konkret w języku i wypowiedzi- odradzam:)

Nie napiłam się więc  tej zielonej herbaty, a i mało nie doprowadziłam do zawstydzającej katastrofy z przyczyn fizjologicznych. Ktoś niewtajemniczony rzecz może: trzeba było iść z książką do toalety. Dokonać niezbędnych czynności nie przerywając prawie lektury. No owszem można, ale nie z tą książką. Istnieje bowiem ryzyko, że się zostanie tam w toalecie by dokończyć chociaż, zdanie, a potem stronę i znowu zdanie, które rozpełzło się niepostrzeżenie na następną stronę. I tak trzeba by do końca książki. A to nie przystoi tyle czasu spędzać w WC:)  Nie z tą książką na kolanach:)

Ty, który to czytasz, zadasz sobie zapewne (może już nawet lekko poirytowany) pytanie: no ale o czym to jest do cholery! Piszę i piszę i nie wyjaśnia!

Ano właśnie, fabuła jest tak prosta, że można ją streścić w kilku zdaniach: 

a) bohaterami są dwaj pisarze- młodszy Ludwig, starszy "S". Przyjaźnią się od kilku lat.

b) młodszy Ludwig kradnie powieść S. A, że powieść istnieje jedynie w głowie S, na etapie pomysłu, którym S dzieli się z Ludwigiem kradzież zostaje dokonana w bardzo subtelny, nie do udowodnienia sposób. W dodatku Ludwig upokarza S na kilka jeszcze innych, mniej subtelnych sposobów. W rezultacie Ludwig osiąga  niebywały sukces, jest wielbiony przez tłumy, nie tylko w kraju i za jego granicami, a S pozostaje nikim, i to takim nikim, którym pogardza cały kraj.

c) miejsce akcji i trzeci główny bohater miasto Belgrad. Miasto- potwór, miasto- niewdzięcznik, miasto- kilkumilionowa prowincja, nosząca po swej ziemi głupich ludzi.

d) książka składa się z ciągnącego się przez 183 strony monologu starego S, która wspomina czas przyjaźni z Ludwigiem.

Tylko tyle, i aż tyle...

I to cała fabuła, cała akcja. Proste? No proste. Ale ta prostota jest tylko pozorna, bowiem historia się komplikuje, zapętla, nabiera kolejnych znaczeń, otwierają się kolejne szuflady, a z tych szuflad wyskakują kolejne mniejsze szufladki. 

Czytelnik, czyli ja zadaje sobie szereg pytań (tzn. potem, bo podczas czytania wszelka myśl wyrywa z transu i uniemożliwia czytanie), kim jest Ludwig, kim jest S i czy ta więź, która ich łączy to na pewno tylko przyjaźń? Pytania dotyczą obu panów, bowiem miałam wątpliwość  zarówno co do prawdziwości uczuć i intencji Ludwiga wobec S, jak i co do czystości uczuć przyjacielskich S wobec Ludwiga. Nasuwa się myśl najprostsza, że to co ich łączy to miłość homoseksualna. S zbyt gorliwie i zbyt często zaprzecza jakoby łączyło ich coś więcej niż relacja przyjacielska, żeby mu wierzyć. Bo czyż przyjaciele dyskutują, tak jak bohaterowie siedząc w  wannie? Czyż w męskiej przyjaźni na porządku dziennym są takie czynności:

"...podawałem Ludwigowi solidnie posłodzoną lemoniadę i szykowałem się do wymasowania mu karku, ramion i całej reszty"

Nawet gdyby jeden z przyjaciół był zawodowym masażystą, to masaż, jeśli w ogóle miał miejsce w męskiej relacji dotyczyłby ewentualnie karku. Co do pleców mam już poważne obiekcję.

S z uporem maniaka powtarza, że do niczego więcej nie doszło i pewnie nie doszło, ale podejrzewam, że tylko dlatego, że Ludwig nie pozwolił na dalszą zabawę. Bo już na 13 stronie dowiadujemy się, że:

"Zresztą jest całkiem możliwe, że kobiety go wcale nie interesowały , ani też mężczyźni, to akurat wiem, nie ważne skąd, pewnych spraw nigdy nie należy ujawniać..."

Wnioskuje więc, że skłonność homoseksualna nie była do końca obustronna. Inne zachowania jakie S przejawia wobec Ludwiga, także nie noszą cech czysto przyjacielskich i w innych aspektach. S darzy Ludwiga absolutnym uwielbieniem. Pozwala siebie nazywać jedną literą alfabetu, chociaż w jego imieniu, ani nazwisku nie ma tej litery. Zostaje zredukowany do jednej litery, w dodatku w żaden sposób z nim nie związaną. Czy dla Ludwiga ma znaczenie w ogóle kto z nim przebywa większość czasu, kto zabawia, kto mu umila czas, kto w końcu jest jego nie tylko towarzyszem, z którym można podyskutować, ale właściwie już przede wszystkim sekretarką redagującą jego nie najwyższych lotów teksty, sprzątaczką, gospodynią i masażystą? Już w pierwszym dniu bliższej znajomości S świadomie, bądź nieświadomie ustawia się w pozycji służalczej, sprzątając mu zapuszczone do granic możliwości mieszkanie.

Po co S tkwi w tej relacji, skoro ona mu nic nie daje? A któż powiedział, że nic nie daje? Każda relacja, nawet ta najbardziej poniżająca daje coś obu stronom. Inaczej nie tkwilibyśmy w chorych, krzywdzących, toksycznych związkach i relacjach. I nie inaczej było w przypadku S. Dzięki temu, że przyjął zasady gry narzucone i wygodne tylko dla Ludwiga mógł przebywać w jego otoczeniu, cieszyć się jego ciałem, jego obecnością. Z wdzięcznością godną lepszej sprawy przyjmować okruchy uwagi i zainteresowania. Oddać się w całości drugiemu człowiekowi. S pochlebiało to, że mógł opowiadać zachwyconemu Ludwigowi, o książce, którą chcę napisać. Cieszył się, że te opowieści poprawiają mu skutecznie humor, że jego twarz się rozjaśnia. I to za czyją sprawą-zadawał sobie pytanie S? Ależ to ja, to ja to sprawiam. To moje słowa spija Ludwig z ust, to moje słowa spisuje w notesiku. I nie przyszło S ani przez chwilę do głowy, że Ludwig wykorzystuję jego naiwność i oddanie, żeby to wykorzystać przeciwko niemu. Po niedługim czasie bowiem S dostaje do ręki książkę złożoną z jego pomysłów, a nawet dosłownie ze zdań przez niego wypowiedzianych. I tu już nie ma odwrotu. Przyjaźń rozsypała się jak domek z kart, nie ma już czego zbierać.

Jednak czy naprawdę S zamyka rozdział pt: Ludwig? Nie, nie zamyka. Wciąż o nim myśli, opowiada i o nim śni.

"...brzydzę się Ludwigiem, powiedziałem później do mojej żony, ale ona nie chciała mnie słuchać. Nie wiem, co gorsze, wyznała mi kiedyś, tamten czas, kiedy wciąż przebywałeś z Ludwigiem i niemal w ogóle mnie nie widywałeś, czy ten obecnie, kiedy go nie widujesz, ale za to nie przestajesz o nim mówić..."

Miałam jeszcze nadzieję, że S zna odpowiedź na to pytanie, wie, że teraz czas bez Ludwiga, z żoną jest czasem właściwym w życiu, że uwolnił się spod wpływu "przyjaciela", że obsesja minęła. ale nie już w następnym zdaniu czytamy co na ten temat myśli S:

"...Nic jej nie odpowiedziałem, chociaż było dla mnie jasne, który czas był lepszy, tyle że miałem też całkowitą jasność, iż nic z tego nie mam. Wspomnienia są jak powidła: po pierwotnej słodyczy zostaję tylko lepkość wokół ust"

Tak naprawdę S boryka się sam ze sobą. Sam musi siebie upominać, stawiać do pionu, żeby nie rozsypać się na małe kawałeczki i nie wybaczyć Ludwigowi. A jest co wybaczać: kradzież książki, późniejsze upokorzenie na oczach mieszkańców Belgradu, oraz bardzo prawdopodobne uwiedzenie żony. Tego jednak, czy miało to zdarzenie miejsce pozostaje zagadką. S kilka razy jest bliski wybaczenia krzywd i sam nawet odczuwa poczucie winy.

I można zadać sobie pytanie dlaczego Ludwig się tak podle zachował, kim trzeba być żeby tak brzydko postąpić z drugim człowiekiem? Można nazwać Ludwiga okrutnikiem, a S jego ofiarą.

Ale ja bardziej skłaniam się w stronę pytania: dlaczego S był takim głupcem, takim słabym człowiekiem żeby bez refleksji stawiać się w roli ofiary, pozwalać się wykorzystywać, godzić się by Ludwig traktował go jak podnóżek. Kradzież książki wydaję mi się być tylko wierzchołkiem góry lodowej i niejako konsekwencją. Nie usprawiedliwiam rzecz jasna postępowania Ludwiga! Twierdzę jednak, że ludzie się odnajdują nie bez powodu, że spełniają wzajemnie swoje nieuświadomione potrzeby, także, jakkolwiek to zabrzmi w relacji kat-ofiara.

 Treść książki można potraktować dosłownie, ale można także zadać sobie pytanie: kim jest Ludwig i czy ta postać w ogóle  jest rzeczywista, czy nie jest tylko chorym tworem wyobraźni S, czy ogóle istnieje?

Czytając o uwielbieniu jakim był obdarzany przez masy, przez mieszkańców Belgradu, całego kraju i świata miałam poważne wątpliwości, czy w jakimkolwiek kraju, a już tym bardziej na  świecie jakikolwiek człowiek pióra mógł zyskać status takiej gwiazdy, półboga niemalże? Ciężko mi to sobie nawet wyobrazić.

Zastanawia mnie także stosunek S do Belgradu. W jego wspomnieniach miasto to jawi się jako wielki potwór, czyhający na każde jego potknięcie. Miasto zdemonizowane do granic. Zagłębiając się w te obsesyjne wizje miasta-ludożercy miałam poważne wątpliwości co do stanu umysłu S. Nie chcę mi się wierzyć, że mieszkańców miasta, wszystkich pospołu tak bardzo interesuje sprawa dwóch pisarzy i ich konfliktu. Skandalizującej piosenkarki możliwe, ale pisarzy? W sumie chciałabym żyć w takim mieście, w którym najwyższym uwielbieniem obdarzano by ludzi piszących.

Wielki ukłon w stronę tłumaczki Doroty Jovanko- Cirlić się należy, która z takim wyczuciem przełożyła tą gęstą, duszną prozę. Trzeba nie lada talentu żeby przetłumaczyć taką literaturę. Nie wiem jak czyta się oryginał, ale mam wrażenie, że został zachowany rytm powieści, nastrój, a dodatkowo obok przemyśleń i sensów przekazanych przez autora, mamy tutaj kontakt z pięknym językiem polskim. Płynie się po kartach powieści, unosi wraz ze słowami. To tak jakby napisać w jakimś sensie nową książkę:)

Szczerze powiedziawszy proza ta wzbudziła mój zachwyt najbardziej od strony językowo-stylistycznej, jasne, że zastanawiałam się nad naturą człowieka, ale był to namysł czysto rozumowy, emocję budził przede wszystkim forma i język. Nie wiem jak to wyjaśnić.

Pióro Albahriego kojarzy mi się z pisarstwem W.G Sebalda, w jego "Austerlitz" wsiąkłam w podobny sposób. Może jest trochę mniej mroczna od Ludwiga, mniej duszna. I Sandor Marai mi właśnie przyszedł do głowy. Skojarzenia pewnie będą różne, tak jak jesteśmy różni, my czytelnicy.

Dla mnie to olśnienie, może nie na miarę książki roku, ale dawno mi się tak dobrze nie mieszkało w jakiejś książce, dawno tak nie wsiąkłam w słowa, słowa, słowa...po prostu magia.

Jednak mam świadomość, że nie każdemu ta książka przypadnie do gustu i serca. Ale warto spróbować, nawet jeżeli wydaje nam się, że to nie dla nas. A nuż...?

Na stronie Czarodziejska gora cytatów zamieszczam cytaty z 'Ludwiga"

http://czarodziejskagoracytatow.blogspot.com/

"Ludwig"
David Albahari
Wydawnictwo W.A.B
seria: Don Kichot i Sancho Pansa
Wydanie I
Warszawa 2010
stron: 182

Mój blog już siedzi:)

wysokich lotów blożku:))

Ani się nie obejrzałam, a mój blog kilka dni temu 18 sierpnia skończył pół roczku:) Jakoś tego nie skojarzyłam.

Ale jak już sobie skojarzyłam to mu, tak jak, wymaga kultura półurodzinkowe życzonka złoże:.

Rośnij duży okrąglutki!:)

Był taki moment kiedy się zastanawiałam czy nie zmienić nazwy bloga z Czarodziejskiej góry książek na jakąś mniej związaną z książkami. Bo szczerze mówiąc o książkach na moim blogu jest akurat najmniej, a tytuł bloga sugeruje, że jest to blog stricte o tematyce książkowej.

Jeśli kogoś wprowadziłam w błąd wybaczcie!:))

Jednak potem sobie pomyślałam, że to jest mój blog i nie zawaham się go użyć hihi i mogę sobie na jego, szumnie mówiąc łamach pisać, co chcę:D. A do nazwy jestem bardzo przywiązana. Była ona we mnie na długo przedtem zanim napisałam 18 lutego "witajcie". Inna zatem być nie może:)

Tak na półurodzinki wskrzeszam cykl  "Dźwięki popołudniowej piosenki". Dziś będzie wyjątkowo nocną porą:)

Hmm co by tu...

A niechaj będzie błogo:

P.S. jak się przy tym jedzie autem, pustą drogą!! Odlot! (ja sobie mogę na odlot, jako pasażer pozwolić, gorzej z mężem)

poprzednie odcinki cyklu "Dźwięki popołudniowej piosenki" :)

http://czarodziejskagoraksiazek.blogspot.com/2011/04/cykl-dzwieki-popudniowej-piosenki.html

http://czarodziejskagoraksiazek.blogspot.com/2011/04/dzwieki-popoudniowej-piosenki-odcinek.html

http://czarodziejskagoraksiazek.blogspot.com/2011/04/dzwieki-popoudniowej-piosenki-odcinek-3.html

http://czarodziejskagoraksiazek.blogspot.com/2011/04/dzwieki-popoudniowej-piosenki-odc4.html

http://czarodziejskagoraksiazek.blogspot.com/2011/04/dzwieki-popoudniowej-piosenki-odcinek-5.html

http://czarodziejskagoraksiazek.blogspot.com/2011/05/cykl-dzwieki-popoudniowej-piosenki-joy.html

Buziaki kochani moi!:)

P.S
Aha od jakiegoś czasu można także dodawać komentarze w statusie anonimowy (wielbiciel hihi). Jakby ktoś niezblogowany chciał zostawić swój ślad. Ja na ten przykład zanim założyłam Czarodziejską snułam się po innych blogach pasjami i pisałam, pisałam, pisałam, jak jakiś namol hihi.

Książkowa repeta w bibliotece i miłe spotkanie, czyli o tym, jak przygarnęłam pewną rodzinę pod swój dach:)

Jako, że dość szybko się uwinęłam z Nowakowskim, z Nieboskim Buenos, a Panienki z PRL-u, którą okazało się znam, postanowiłam jednak, w obliczu tylu jeszcze książek nieprzeczytanych, nie czytać, z trzema książkami mogłam znów wybrać się do biblioteki;)

Biblioteka była mi tym bardziej potrzebna, bo jako jedyna w tej chwili jest w stanie mnie ukoić. Po przekroczeniu sali wypożyczalni spływa na mnie spokój i z każdą kolejną wyciąganą i odkładaną książką spokój się we mnie coraz wygodniej mości. Dobrze mi tam jest i tyle:) 

I tak chodziłam, snułam się napawając spokojem i ciszą. Mogłam zabrać ze sobą tylko trzy książki, więc wybór nie był prosty. Oczywiście znów zasiadłam z wielkim stosem wygrzebanych książek (one mi same wychodzą na przeciw, one cieszą się na moje przyjście!). Selekcja była bolesna:)

Rzecz jasna do lady, za którą siedziała moja ulubiona pani podeszłam z czterema sztukami. No ale jak się ma chody, jak się jest niemalże stałym eksponatem biblioteki, to można sobie na taką szarżę pozwolić. To nic, że zeszłym razem także wyszłam z nadbagażem. To nic:)))

Oto mój słodki ciężar:

1) "Obwód głowy" Włodzimierz Nowak- polowałam, polowałam i upolowałam:)

2) "Czas Czerwonych Gór" Petra Hulova- polowałam, polowałam i upolowałam. 

Z półki czeskiej, książka awansowała na regał z nowościami. Dobrze, że ją przechwyciłam. Pewnie dlatego  nagle mi znikła, bowiem większość czytelników zaczyna i kończy poszukiwania na tym właśnie regale. Wcześniej stała sobie spokojnie na czeskiej, obok Kundery i Svoreckiego i nikt jej nie tykał:)

3) "Bibliotekarki" Teresa Monika Rudzka- to tak dla oddechu. Zaczęłam czytać. Szału nie ma. Nawet bardzo szału nie ma! :(

4) "Rzeczy pierwsze" Hubert Klimko-Dobrzaniecki- sama ręka po książkę sięgnęła i wypuścić już nie chciała. A to dziwne jest bo Bornholm, Bornholm, po dwóch przedłużeniach oddałam, nie przeczytaną, a do tej mnie ciągnęło. Przeczytałam natychmiast. Dobre!!

Tak więc mam teraz w zestawie mniej więcej po równi powieści i reportażu. Mogę sobie czytanie przeplatać:)

W tym dniu zdarzyła mi się jedna dobra rzecz.

 Posłuchajcie:

Zmierzając na rowerku do biblioteki, zatrzymałam się przy książkach, wyłożonych na płachcie materiału. Książkami dillował starszy pan, który skupował je jako makulaturę (ałć) Nazwijmy go Panem Handlarzem. I tak stałam, przeglądałam te starocie i patrze,a  tu Tomasz Mann z rodziną B. mi twardą zniszczoną oprawą wymachuję.

 Biorę do ręki, pytam:

-ile za Manna? 

W myślach rugam się, bo przecież nie muszę zaglądać do portfela żeby wiedzieć, że tam nic nie ma. Absolutnie nic! Ani grosza.

Pan Handlarz uprzejmie odpowiada:

- co łaska

 pięknie się przy tym uśmiechając.

Na to pan obok, także grzebiący w dobrach (nazwijmy go Panem Grzebiącym Obok) uderzył w te słowa:

-Niech pani powie, że da pani złotówkę.

Ja: 

-no super, ale nie mam nawet złotówki.

 A portfel się wrednie do mnie szczerzy, swym bezgotówkowym pustym uśmiechem. 

Smutniejemy całą trójką. Dwóch panów, jedna pani, nie licząc roweru. 

I nagle Pan Grzebiący Obok daje mi do ręki 1 złoty polski. Pan Handlarz próbuję jeszcze utargować książkę za zapłatę 5 złotych, ale jesteśmy nieugięci.

 Tym sposobem rodzina Buddenbrooków, ocalona od zapomnienia ląduje w mojej torbie i nie ważne, że to część druga i że jej nie przeczytam w tym wydaniu. Nie ważne!:))

Dziękuje ślicznie Panu Grzebiącemu Obok, obiecując jednocześnie, że jak się spotkamy ponownie, to ja mu wtedy  fundnę jakąś książkę za złotówkę:))

1/2 Buddenbrooków. Wydawnictwo Czytelnik. Z tego samego wydawnictwa mam "Czarodziejską górę"

A ja tam jeszcze wrócę, bowiem wypatrzyłam książeczkę mojego dzieciństwa, która zaginęła w niewyjaśnionych do dziś okolicznościach. Książeczka jest w wydaniu najbliższemu memu sercu, czyli takim samym!:) 

Ja wrócę! zabiorę ciebie. "Nie płacz koziołku"!!

No czyż ludziska nie są jednak faaajne?

"Lasem jedzie transport wołań..." dokument "Dworzec Gdański"... Odjazd 68

 "Jadą krajem imiona, a dokąd tak jechać będą, a czy kiedy wysiędą, nie pytajcie, nie powiem, nie wiem" W. Szymborska "Jeszcze".

Stoi na stacji lokomotywa...lokomotywa na torach Dworca Gdańskiego stoi...stoi i czeka, czeka, aż wsiądą wszyscy podróżni, mający w rękach bilet w jedną stronę i dokument podróży oświadczający, że od tej chwili nie jest się już obywatelem Polskim. Jest rok 68, może to jeszcze marzec, może kwiecień...Odjaaazd! Pojechali:(

Kilka dni temu dzięki uprzejmości Kino Polska dane mi było obejrzeć dokument Marii Zmarz-Koczanowicz "Dworzec Gdański" współtwórczynią filmu jest Teresa Torańska, która wybrała się w podróż do Aszkelonii izraelskiego kurortu, nad Morzem Czarnym, do którego regularnie podążają Żydzi, podążają ku spotkaniu, spotkaniu z takimi samymi jak oni. To ci sami ludzie, którzy w 68 roku zostali wygnani z gomułkowskiej Polski. Przybywają z różnych stron świata. Jedni muszą pokonać drogę daleką, przybyć aż z Ameryki, Anglii, Danii, Szwecji, a inni odbyć podróż w obrębie swojego kraju Izraela. Spotykają się, żeby wspominać, wspominać po polsku.

Teresa Torańska przeprowadziła kilkanaście rozmów z uczestnikami zlotu. Od wyjazdu (ucieczki, wygnania) z Polski minęło 37 lat. 

Spłakałam się kilka razy. Niemożliwością jest się nie wzruszyć na widok pięknej kobiety Ilany Edgar,

 która na pytanie jak to wtedy było, w marcu 68 roku, nie jest w stanie udzielić odpowiedzi. Płaczę...płaczę tak, jakby wyjechała wczoraj. Chociaż czuję się już Izraelką, to w sercu jest Polką, więcej ona jest Polską! Jak sama mówi wszystko ma polskie. Polskie kołdry (podzieliła puch na kilka mniejszych kołder, korzystają z nich córki), polskie dywany i polskie serwetki wyciągane tylko na specjalne okazję, żeby się nie rozpadły od zbyt częstego prania.

-minęło 37 lat (mówi Torańska), a Ty nadal płaczesz?

No i weź tu się człowieku nie rozpłacz!

I jak już zaczęłam płakać, tak już zostałam taka osmarkana. 

Józek Zorski wspomina, że w 68 roku musiał rozstać ze swoją polską nianią Florcią. Rozstanie to było, tym boleśniejsze, że niania była niemalże członkiem rodziny. Opiekę sprawowała już nad kolejnym pokoleniem. Rozmówca wspominał, że traktował nianię jak swoją babcię. Babcię przyszywaną, bo dziadkowie ze strony jego matki zginęli w Oświęcimiu,  a ze strony ojca zostali rozstrzelani. 

Florentyna Nowak z Józkiem i Heleną Zorską

Józek Zorski opuszcza Polskę...

Josef Zorski dziś

No i weź tu się człowieku nie rozpłacz!

I:

Po wyjściu (z aresztu), kiedy zacząłem szukać pracy, przyjęto mnie do fabryki nadajników telewizyjnych, gdzie zresztą dyrektor techniczny pierwszą rzecz, co mi powiedział, bo ja zacząłem, że wychodzę z więzienia, to on mi powiedział: Mało mnie to obchodzi. I mnie zatrudnił. W pewnym momencie się rozeszło w fabryce, że jest Żyd, który wyjeżdża do Izraela (...) Ostatniego dnia żegnałem się z ludźmi i pamiętam doskonale - ten szef wydziału, który mi powiedział wtedy: Mam nadzieję, że kiedyś będziesz mógł wrócić. /Włodek Kofman/

Włodek Kofman w 68 roku

Włodek Kofman dziś

Ten dorosły mężczyzna mówiąc ostatnie zdanie rozpłakał się,  a ja wraz z nim. Inny ze łzami w oczach wspomina pierwszy dzień rodziny w Tel Avivie, kiedy to z kilkoma dolarami  w kieszeni na piechotę udali się do innej dzielnicy nieznanego im miasta, spotkać się z polskimi przyjaciółmi, którzy przyjechali wcześniej. Szli i szli, aż spotkali kobietę, która ciekawa była skąd przybyli i dokąd zmierzają. Na wieść, że wyprawa czeka ich daleka zasugerowała taksówkę, głowa rodziny upierała się jednak, za tym, żeby przemierzyć tę trasę na nogach. Co zrobiła owa pani? Wręczyła im pieniążki i to nie małą sumkę, a na pytanie komu mają oddać, pani odrzekła: następnym, którzy przyjadą...

No i weź tu się człowieku nie rozpłacz!

I:

Pamiętam słowa żołnierza WOP-u, czy kogoś, kto sprawdzał paszporty. Sympatyczny, młody człowiek. Otworzył nasz przedział i powiedział - to pamiętam wyraźnie: Co to, dzisiaj cała Polska wyjeżdża?! /Josef Zorski/

Na komendzie miejskiej, kiedy oddawałem swoją książeczkę wojskową, major, który otworzył książeczkę zaczął czytać moje nazwisko... Tutaj chcę zaznaczyć, że mój ojciec zmienił imiona swoich rodziców, żeby nie były one zbyt obce. Major zaczął czytać: Józef Zorski, syn Zygmunta; Zygmunt, syn Rozalii i Jana... Jak was, cholera, rozpoznać?! - zwrócił się do mnie. /Josef Zorski/

Nasze 20-te urodziny... Myśmy nie wyprawiały urodzin. Kto pamiętał - przychodził. Mama robiła nam kanapki w kuchni i płakała, więc spytałyśmy i mama powiedziała, że jak ona kończyła 20 lat, to właśnie getto się otworzyło, a na nasze urodziny wyrzucają nas z Polski. /Eva i Freda Rozenbaum/

dwudziestoletnie siostry Rozenbaum

jedna z sióstr dziś

Mój płacz kończy obrazek, która ściska mnie w gardle...grupa kobiet żegna się w Aszkeloni. Stoją w kręgu, przytulają się, płaczą, śmieją się i śpiewają: "nie płacz kiedy odjadę, sercem będę przy tobie..."

No i weź tu się człowieku nie rozpłacz!

Nie było w nich nienawiści do kraju, który ich wygnał, jedynie żal i jakieś takie poczucie pustki nie do zapełniania, niekompletności. Wielu udało się ułożyć sobie życie na nowo, dla wielu otworzyły się nowe perspektywy i szanse, na które nie mieli by najmniejszych szans w zniewolonym państwie. Tyle dobrego. Jednak należy pamiętać, że nie wszyscy przeszli przez tą wyprawę na obcą ziemię suchą stopą, niektórzy się potknęli, upadli i już nie wstali:(

Wszystkie nocne dokumenty były o tematyce żydowskiej. Był więc krótki filmik o trójce młodych ludzi: Polce, Niemcu i Żydówce, którzy spotykają się by odtańczyć wspólny taniec w Izraelu, była także historia rodziny, w której każde pokolenie było w jakiś sposób wypędzane. Najpierw najstarszy z rodu, został wysłany na Sybir, syn,  opuścił kraj w 68 i dopiero najmłodsze pokolenie wyjechało z kraju rodziców dobrowolnie na studia.

 Spotkałam też panią, która wspominała jak po przyjeździe do Wiednia, do miasta przystankowgo, z całą rodziną wybrali się na targ i zakupili za wszystkie pieniądze pomarańcze, grejpfruty i banany. Złaknieni witamin, po polskiej zimie zjedli wszystko w hotelu, na stojąco w płaszczach...

Byli i  tacy, którzy zazdrościli wyjazdu. Nie jeden Polak chciał opuścić kraj, w którym się żyć nie dało, ale co innego opuścić kraj z wyboru, a co innego zostać wypędzonym, tylko dlatego, że jest się POLAKIEM żydowskiego pochodzenia! Nadal nie mieści mi się to w głowie! nadal dostaje szczękościsku na widok Gomułki przemawiającego do ludu.BRRR!

http://wyborcza.pl/51,75480,3193920.html?i=0  pod tekstem ponad 200 komentarzy. Spojrzałam na nie wybiórczo. Trochę się bałam...nie wczytywałam się. 

"Dworzec Gdański" wstrząsający dokument na Kino Polska będzie można obejrzeć jeszcze w piątek 19.08 o 0.15 i w poniedziałek 22.08 o bagatela 04.15!:) Jeszcze pewnie będą go powtarzać.

Na ten temat pisałam już w poście marcowym: 

http://czarodziejskagoraksiazek.blogspot.com/2011/03/wyjechali43-lata-temu.html , oraz trochę inny temat, ale Żydzi są:

http://czarodziejskagoraksiazek.blogspot.com/2011/07/jak-bratem-jak-katemmamo-zabili-zyda.html

Kto ma chęć. Zapraszam:)

Tak przy okazji chodzi za mną "Początek" Szczypiorskiego ostatnio. Już dwa razy książkę miałam w ręku w bibliotece, ale za każdym razem odkładałam, bo przecież tyle jest książek jeszcze nie przeczytanych. Ale chodzi za mną, chodzi. I przypomniał mi się Teatr TV "Piękna pani Seidenman" z Jandą i Zapasiewiczem.

czyż nie są piękni?